Gistermiddag mochten Elisa en Michaja in het opblaasbadje in de tuin spelen. Nu is het water in het badje al een feest, maar helemaal als de sprinkler op het grasveldje even aan mag. Toen Michaja zag dat ik de sprinkler aanzette, riep ze dol-enthousiast: “De sprinkhaan!”
.
Likje
In de kerk valt altijd wel wat te beleven, vooral met kinderen. Vandaag zijn we als gezin naar de kerk geweest, in een dorp zo’n 15 kilometer buiten Musoma. Een van onze bijbelvertalers is dominee in deze gemeente. Eerst zaten we met ons viertjes in een nog vrijwel lege bank, maar na 10 minuten waren we omringd door ongeveer 25 kinderen. En, jammer genoeg, met meer aandacht voor ons dan voor de dominee. Op een gegeven moment zouden we bidden en iedereen ging staan. Terwijl ik stond, legde ik mijn handen op de bank voor mij. Een klein meisje zat al een tijdje strak tegen me aan, vol aandacht volgend wat ik allemaal deed en zou gaan doen. Ik had mijn ogen vrijwel dicht, maar zag toch dat ze met haar mondje opeens wel heel dicht bij mijn hand kwam. En ja hoor, een klein roze tongetje kwam naar buiten en ik kreeg een klein likje. Geen idee hoe dat smaakte, maar het schrok haar blijkbaar niet te veel af, want ze bleef lekker naast me zitten. Dat was me nog niet eerder overkomen, een likje in de kerk. Lees verder →
Michaja: “Nou, als ik 5 ben gaan we naar een ander land hoor!”
Ons “verjaardagsweekend” (14 – 15 nov) brachten we door op het eiland Lukuba. We werden met een bootje opgehaald vanaf het strand. We kwamen gelukkig veilig aan ondanks Elisa’s pogingen om in het water te vallen. Onderweg zagen we nog allerlei vogels waaronder een soort pelikanen. Al met al duurde de boottocht een klein uurtje. Mooi even de tijd om erbij stil te staan dat ik weer een jaartje ouder ben…
Lees verder →
We hebben jullie nog bijna niets verteld over iets wat heel belangrijk voor ons is: ons huis. Dus ik ben met de camera in de weer geweest, om het in beelden te vatten, wat niet heel makkelijk is. Omdat er zoveel is om te laten zien, krijgen jullie de rondleiding in etappes.
We beginnen bij de buitenkant. Dit is wat je ziet als je ons terrein op de normale plek (de poort) binnenkomt:
Het is voor iedereen even wennen, maar ook ik (Dorien) ben nu aan het werk. Vier morgens in de week zet ik Michaja en Elisa in hun autostoeltjes en rij ik om kwart over acht de poort uit. Hobbel de hobbel, goed uitkijken voor de scheurbrommers, af en toe even goed toeteren, en dan zijn we alweer bij het kantoor. Niet vergeten tegen iedereen goedemorgen te zeggen en te vragen naar de welstand van de familie… Lees verder →
De relatie van Michaja en Elisa met Trix ontwikkelt zich elke week weer wat verder. Aaien zit er af en toe al in, en de momenten van panisch schreeuwend naar papa of mama rennen zijn ook al minder. Als we binnen zijn en Elisa hoort Trix blaffen, zegt ze verschrikt: “Mama! Mama! oef, oef!” terwijl ze naar buiten wijst.
Afgelopen week hadden we voor de kinderen twee hoogtepunten. De eerste was dat we van vrienden hier een schommel hebben gekregen! Zo eentje met stokken er omheen, zodat de kleintjes er niet uitvallen. Michaja en Elisa vinden het geweldig. Trix wellicht iets minder, want die kreeg een optater toen ze langs sukkelde. Het vraagt ook wel enig rekenwerk om te bedenken wanneer je een schommel kunt passeren of niet, en mogelijk beschikt een hond (of in ieder geval Trix) niet over die gave. Lees verder →
Even een klein berichtje om te laten weten dat we veilig in Nairobi zijn aangekomen. Vanmorgen 6.15 zijn we vertrokken, en net om half 6 aangekomen. De auto blijkt prima te zijn voor ritten als dit. Bij de grens ging alles gesmeerd (duurde rond een uur), en de wegen waren doorgaans goed. We hebben misschien maar een uur op een slechte zandweg met veel gaten gereden. De uitzichten onderweg waren soms adembenemend. Hoewel er nergens borden stonden om de weg naar de hoofdstad aan te geven, zijn we toch in één keer goed gereden (dankzij een collega die vorig jaar deze rit al gemaakt heeft en samen met ons hierheen gereden is). Onderweg zijn we maar één keer door de politie aangehouden, om het rijbewijs te controleren. Ik zag erg op tegen het rijden in Nairobi, maar dat is meegevallen (ik voel me zelfs al niet schuldig meer als ik rij zoals ik nu rij ;-). We kunnen nu even uitrusten en eten in het guesthouse van de African Inland Mission.
Zonsopkomst. Op de weg naar de grens met Kenia.
Morgenochtend vertrekken we met een vliegtuig naar Malindi, aan de Indische Oceaan (iets boven Mombassa), waar we een conferentie hebben tot volgende week donderdag.
Bedankt voor jullie gebed vandaag!