Een van onze bijbelvertalers is afgelopen dinsdag getrouwd. We waren uitgenodigd om erbij te zijn, dus vertrokken we met een volle auto naar het dorp waar zij vandaan komt. Het was een stralende dag, de regen viel met bakken uit te lucht. We hadden zo’n 70 kilometer voor de boeg, en het ging goed op 1 vervelend incident na. Ongeveer 15 kilometer richting het zuiden stak een vrouw erg traag de weg over. Wij reden bijna 100 km/uur, dus ik claxoneerde om haar te waarschuwen (iets wat iedereen doet). Ze liep echter geen stap harder, integendeel. Opeens gooide ze een flinke stok die ze in haar hand had richting onze auto. Het vloog regelrecht tegen de voorruit en ketste met een luide knal af. We schrokken ons naar en ook de Tanzanianen in onze auto waren diep verontwaardigd. Dit is niet een normaal iets in dit deel van Tanzania. Vermoedelijk was ze dronken of zo, en de kans is groot dat ze flink op haar mieter heeft gehad van andere mensen die het zagen gebeuren. Gelukkig is het goed afgelopen.
Op de verharde wegen is het rijden bij harde regen niet zo’n groot probleem, maar eenmaal van de asfaltweg af is het afwachten. Het ging goed, tot we bij een waterpoel kwamen ter grote van een flinke rivier. We hadden geen idee hoe diep het was en hoe ver we onder water zouden komen te staan. Toen we zagen hoe een andere auto de overkant haalde, hebben we het er op gewaagd (toegegeven: met gevouwen handen achter het stuur). En…. we kwamen er door (al stond het water tot vlak onder het raam); de wielen hielden grip en de auto was zwaar genoeg dat we niet begonnen te drijven.
Op de uitnodiging stond nadrukkelijk vermeld: de kerkdienst begint om 10.00 uur stipt. We gingen om 12 uur daadwerkelijk van start. Het was vermakelijk te zien hoe de ceremenie-meester onderdeel was van alle vertragingen. Alles werd op het laatste moment nog even geregeld, en de regen zorgde natuurlijk voor de nodige problemen. Opeens kwam men erachter dat de bruid en haar aanhang opgehaald moest worden, en dat 1 auto daarvoor niet genoeg was. Of ik even wilde helpen… Met 3 dominee’s vertrokken we naar het huis van de bruid, zo’n 15 minuten van de verharde zandweg af, dwars door doorweekte maisvelden en ondergestroomde paadjes. Ik hield m’n hart vast, want niemand heeft hier een idee wat wel of niet kan met een grote auto. Het standaard-antwoord is altijd: “O, dat kan makkelijk, het is maar een klein stukje!”. Nu weet ik dat ik soms moet zeggen: “Dat geloof ik graag, maar ik ga niet verder dan dit, we gaan lopen!” Na een ongelovige blik doen we dat dan maar. In het huis van de bruid werd in het geheel geen haast gemaakt. Terwijl de bruid mooi werd gemaakt, werd er vrolijk gezongen. Het duurde zeker nog een half uur (en we waren al een uur achter op het goedbedoelde programma van de dag) voordat we vertrokken. De regen viel nu echt met bakken uit de lucht. Opeens had ik 10 mensen in de auto, vraag me niet hoe het past. Iedereen wilde mee, maar ik maakte me werkelijk zorgen over het gewicht waarmee we door de velden moesten, zeker na al die tonnen extra water die er nu overgestroomd waren. Maar God zij dank, we kwamen weer op de zandweg aan.
Na een half uurtje kwam ook de bruid bij de kerk aan en kon de dienst beginnen. Met een serieus gezicht vanwege het gewichtige moment (en uit respect voor haar ouders) kwam ze de kerk binnenschrijden, waarna de bruidegom voor in de kerk haar sluier mocht oplichten.
De kerkelijke ceremonie lijkt aardig op wat wij in onze cultuur gewend zijn, behalve dat het bruidspaar op gescheiden plekken zit (samen met ieders familie) tot het moment waarop ze daadwerkelijk elkaar het ja-woord hebben gegeven. Het ja-woord betekent hier hardop een uitgebreide verklaring uitspreken dat de bruid en bruidegom elkaar beloven lief te hebben en trouw te zijn in iedere situatie van het leven, tot de dood hen scheidt. De slotwoorden: “Moge God mij helpen om deze belofte waar te maken.” We genoten van een duidelijke preek over wat een christelijk huwelijk betekent in deze cultuur. Leerzaam en interessant, en een nieuwe stimulans om over onze eigen huwelijk na te denken.
Tegen een uur of 1 begonnen we aardig honger te krijgen, maar het wat nog geen etenstijd. Uiteindelijk zouden we het eten om een uur of half 5 krijgen (maar goed dat we dat toen niet wisten). Na de officiële dienst werd er op traditionele wijze allerlei cadeaus aangeboden (van een koe, geit, pottenset tot een stropdas) en kreeg iedereen de kans om wat wijze woorden te spreken. Onze maag stond op instorten, en we vroegen de ceremonie-meester om een aanpassing in het programma. En welja, na 10 minuten stonden we met onze handen rijst, zoete bananen, saus, en twee stukken rundvlees te eten.
Het was verre van hygiënisch maar lekker, en we vertrokken toen maar gelijk naar huis om voor het donker thuis te zijn. Wonder boven wonder kwamen we weer door de rivier heen, begeleid door 30 gespannen gezichten die ons ongetwijfeld geholpen zouden hebben als we vast kwamen te zitten. Maar dat hoefde niet, gelukkig!