Lieve vrienden in Nederland,

We hebben al vaak een beroep op jullie gedaan en we zijn al zoveel jaren onder de indruk van de inzet van onze achterban. Hopelijk mogen we dit nog een keertje doen voor het klaarmaken van ons huis in Ermelo. 

Onze schoonzus Gerlinde en tante Willy gaan samen het kluswerk en de inrichting van ons huis coördineren, maar ze hebben hulp nodig. 

Vind je het leuk om een zaterdagje mee te helpen? Kijk op deze pagina voor de lijst met klusjes en schrijf je in op een bepaalde dag!  https://www.bijbelvertaalwerk.nl/klussen-t-kamphuis-ermelo/ 

Voor de inrichting van de woning zijn we ook nog op zoek naar wat (tweedehands) spullen. Hier vind je een actuele lijst: https://www.bijbelvertaalwerk.nl/inrichting-t-kamphuis/ 

Alvast heel hartelijk dank voor jullie hulp!

Mede namens Gerlinde en Willy,
André en Dorien

Link naar dit nieuwsbericht achterban: https://mailchi.mp/2a594b6b8e71/hulp-gezocht?e=6d54b16d2d

Rwanda nziza, de naam van het nationale volkslied, betekent zoveel als “Rwanda is prachtig.” In de eerste maanden na onze aankomst in Rwanda kregen we niet echt de kans om het land te verkennen. We besloten uiteindelijk om te wachten tot Michaja uit Kenia terug zou komen om dan samen meer van Rwanda te zien. Maar toen gooide covid roet in het eten en waren we bijna de hele vakantie aan huis gebonden.

Vakantie

Toen drie weken geleden de strenge lockdown in Kigali opgeheven werd, konden we er eindelijk opuit. We vonden een leuk huisje bij een meer niet ver hier vandaan (Lake Muhazi). We hebben veel gewandeld, vogels bekeken, gekajakt, en gelezen. Zelfs een ontbijt met een broodje hagelslag middenop het meer ontbrak niet!

Vorige week zijn we samen met twee bevriende families een week naar het westen van Rwanda geweest. We verbleven in een guesthouse vlak bij Lake Kivu, een meer met helder water waar de kinderen iedere dag in konden zwemmen. Juist na zo’n lange tijd waarin we weinig sociale contacten hadden, was het heerlijk om de kinderen te zien genieten met hun vrienden.

Voor ons was de urenlange reis naar het Kivu meer ook onderdeel van de vakantie. We hebben genoten van de honderden heuvels waar we langs reden, de enorme uitzichten over het meer, en de kilometers-lange klim door een regenwoud aan de grens met Burundi.

Voor het eerst hebben we nu zelf gezien dat Rwanda prachtig is. Het helpt ons echt om ons meer verbonden te voelen met het land waar we nu wonen.

Plannen voor volgende week

Volgende week schakelen we weer naar een nieuwe versnelling. De kinderen gaan nu alledrie samen naar school hier in Kigali. En ik (André) ga naar Tanzania om dinsdag bij de overhandiging van het Simbiti Nieuwe Testament te zijn. Daarna blijf ik nog anderhalve week op het vertaalcentrum werken om het Jita team te helpen hun Nieuwe Testament voor te bereiden voor publicatie.

De onverwacht scherpe toename in het aantal covid-besmettingen in Rwanda is zorgwekkend. De hoofdstad Kigali is momenteel het epicentrum, en ons deel van de stad (Kimironko) blijkt momenteel de grootste brandhaard te zijn.

Dorien voelde zich begin vorige week wat ziekig en moe, maar verder niets verontrustends. Tot het toch wel heel lang duurde en ze na vijf dagen haar smaak kwijtraakte. Op maandagmiddag zijn we toch maar gaan testen, en ze bleek inderdaad corona te hebben. Na Dorien’s positieve test, heb ik ook gelijk maar een test gedaan, maar die was negatief. Gelukkig mocht Dorien naar huis om daar uit te zieken en zich 14 dagen te isoleren.

En toen stond daar opeens de politie voor de deur. Met een soort enkelband, een groot-uitgevallen gps-horloge. De agent schroefde de gps op haar pols en waarschuwde Dorien om niet buitenshuis te gaan, want er zou een belletje gaan rinkelen op de alarmcentrale. Ook ik kreeg nog een waarschuwing mee. Waarom ik toch op blote voeten door een besmet huis liep?! Het contrast met zijn glimmende zwarte laarzen was ook wel erg groot.

Ik vroeg aan de agent of alle positieve gevallen een gps kregen. Hij zei van wel. Als het klopt, dan zijn dat er momenteel 800-900 per dag!  De agent gaf ons een telefoonnummer om over 14 dagen te bellen als we een negatieve test konden laten zien. Beterschap! En weg was hij weer.

In een recent krantenartikel vertelt iemand over zijn beklemmende gevoel om zo dag en nacht gevolgd te worden. Er wordt onder andere gesuggereerd dat alleen mensen waarvan vermoed wordt dat ze zich misschien niet aan de zelf-isolatie regel houden een gps om krijgen. Hoe dan ook, Dorien heeft hem nu om. En iedere voetstap, of uurtje diepe slaap wordt geregistreerd.

Gelukkig voelt Dorien zich momenteel alweer een stuk beter. Haar smaakvermogen is weer grotendeels terug en we hopen dat ze er geen langdurige gevolgen aan overhoudt. Ik en de kinderen (ook Michaja is weer thuis!) zijn tot nu toe gezond gebleven.

Onze tijd in Musoma zit erop. Na 12 jaar wonen en werken in Musoma is het moment gekomen om het los te laten en afscheid te nemen.

Iedere foto bewaart voor ons kostbare herinneringen.

We zijn al jarenlang goede vrienden met onze buren, en hun kinderen en de onze zijn samen opgegroeid. Het was goed om herinneringen met ze op te halen en afscheid te nemen.
Wat we niet helemaal verwacht hadden was dat onze vertaalkantoren opeens grotendeels weer dicht gingen. Nadat een van onze vertalers in een zuster-project plotseling stierf, werd iedereen weer sterk geadviseerd om vanuit huis te werken. Dat betekende dat ik mijn kantoortje mocht gaan leegmaken en vervroegd afscheid nemen van m’n geliefde werkplek. Ik ben dankbaar voor de vele uren dat ik met Tanzaniaanse vertalers in deze ruimte de Bijbel mocht vertalen in de talen van Tanzania.
Ook moesten we afscheid nemen van onze Nederlandse vrienden en collega’s, Michiel en Hanneke Louter. We gaan ze enorm missen, maar we zijn dankbaar dat we jarenlang samen mochten wonen en werken. Ze werden naar het vliegveld gebracht met een Toyota Corona!
Ook vanuit de Kabwa dorpen kwamen verschillende mensen afscheid nemen. Dit is een dochter van een bevriende predikant. De kinderen kennen elkaar al jaren.
Vorige week donderdag hebben we nog een afscheidsetentje georganiseerd voor onze werkers en een paar collega’s en vrienden. Het was fijn om te horen hoe God onze relaties gezegend heeft en ons leven iets van de liefde van God heeft doorgegeven. We zijn dankbaar voor zoveel fijne mensen in ons leven. Het afscheid valt ons zwaar.
Een onverwachte verrassing was dat er in de afgelopen weken nog konijntjes (en kuikens) geboren zijn. Dat gaf de kinderen toch een beetje troost bij al het afscheid nemen. Mama Sofia, onze huishelper, heeft zich over de meeste kippen en konijnen ontfermd.
We hebben nogal wat huisdieren om een plekje voor te zoeken. Afgelopen zaterdag was onze ‘kinderboerderijverhuisdag.’ Eerst was het de beurt aan onze poes Pixie, die bij een collega vertaler gaat wonen. De kinderen gaan haar erg missen.
Pixie houdt van avontuur, en bleef tot het eind haar kunsten tonen. Gelukkig was er geen verkeerspolitie om ons aan te houden.
Ook van onze twee honden moesten we afscheid nemen. Ze hebben een fijn thuis gevonden, maar we zullen ze missen.
Mama Sofia verraste ons met een heerlijke lunch, want honger hadden we zeker. We zijn de afgelopen weken heel wat kilo’s lichter geworden door alle drukte! Het zijn momenten als deze waarop we Gods liefde proeven via de mensen om ons heen.
Onze auto is inmiddels berucht om wat er allemaal in vervoerd is. Ook onze geiten vonden het allemaal bijzonder spannend en interessant.
Misschien wel onze grootste huisvriend, Laila. We hopen dat we haar de volgende keer dat we met de auto naar Musoma komen, kunnen meenemen naar Rwanda.
Eerder deze week hebben we ons hele huis leeggemaakt. De meeste spullen hebben we kunnen verkopen of een vriend mee blij kunnen maken.
Onze bedden, matrassen, ergonomische bureaustoel, en andere waardevolle of persoonlijke spullen die in Rwanda moeilijker te vinden zijn, zullen later naar Kigali gebracht worden.
We hebben ons kostelijk vermaakt om te zien hoe alles op brommertjes vervoerd wordt, zelfs de grootste eettafels.
Wat er ook vervoerd moet worden, het past altijd en gaat vaak nog allemaal goed ook.
Op maandag hebben we het huis helemaal leeggemaakt. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat werden de tafels, stoelen, kasten, bureautjes, koelkast, diepvries en wat dan ook opgehaald.
Aan het eind van de dag waren we volledig uitgeteld!

Afscheid nemen van spullen is zoveel makkelijker dan van mensen. We weten niet wat de toekomst zal brengen en hoe vaak we nog terug zullen komen in Musoma. God weet de toekomst en we hebben er vrede mee dat wij het te zijner tijd wel zullen ontdekken.

Dank voor jullie gebed voor deze drukke en pittige periode van afscheid nemen, en bid mee voor de reis naar Rwanda. We vertrekken zaterdag 6 maart en hopen, als alles goed gaat, op woensdag 10 maart aan te komen in Kigali, Rwanda.

[meer informatie volgt in onze nieuwsbrief die we later deze week versturen]

Het duurde niet lang. Toen het nieuws bekend werd dat wij zouden gaan verhuizen, stroomden de vragen binnen. Heb je de oven nog? Kan ik je brommertje kopen? Wat kost een bed met matras? Heb je nog schoenen die je wegdoet? Kan ik planten uit jullie tuin krijgen? Heb je koffers te koop? Kan ik de geiten krijgen? Wat kost een waterfilter? En een klamboe?

We hadden al snel door dat we een lijstje moesten gaan maken, want de Tanzaniaanse versie van Marktplaats zou ons boven het hoofd groeien. Dorien en ik liepen het hele huis een paar keer door om te besluiten wat we weg zouden doen en wat we zouden willen proberen naar Rwanda te verschepen. Hoe langer we rondliepen, hoe korter ons lijstje werd van spullen die we wilden houden. We kregen beiden het gevoel: het is tijd voor een nieuwe start.

Januari is de maand waarin normaal gesproken niemand geld heeft. Kerst is net achter de rug en het schoolgeld voor het nieuwe jaar moet worden betaald. Het is een maand waarin we altijd veel mensen helpen om de touwtjes aan elkaar te knopen. We hadden dus ook niet echt de verwachting dat we nu al veel zouden kunnen verkopen. Maar dat hadden we mis.

Ons huis veranderde in een week tijd in een marktplaats. De hele dag door kwamen mensen langs om te kijken wat er te koop was. Iedere keer een rondleiding door het hele huis. De meeste mensen kenden we wel, maar sommigen ook niet. Het mond-op-mond-reclame-netwerk werkt hier perfect, en daarom kregen we ook vrienden van buren van vrienden van iemand die we kennen over de vloer. Het was een drukte van belang, en we kregen geen moment rust.

Op sommige dagen vergaten we door de continue stroom bezoekers soms te eten en te drinken (we zijn in een paar weken tijd allebei een paar kilo afgevallen). M’n keel voelde rauw, want over iedere verkoop moest natuurlijk levendig onderhandeld worden. De Tanzaniaanse versie van Marktplaats is een sociaal gebeuren met veel gepraat, geplaag en gelach. Ik vind het, eigenlijk, toch wel leuk.

Bijna niemand die iets koopt neemt het ook gelijk mee. Enerzijds omdat ze nog geld moeten zoeken. En anderzijds omdat wij graag nog even op de bank willen zitten met een kopje hete thee gemaakt met onze geliefde waterkoker. De meeste spullen worden dus gereserveerd en pas in maart opgehaald. Mensen betalen vaak al wel een voorschot. In ieder geval een bedrag dat genoeg is om er zeker van te zijn dat ze krijgen wat ze willen en voor ons om te weten dat iemand serieus is over de aankoop/reservering. Ons lijstje werd dus al snel uitgebreid met een kolommetje ‘betaald’ en ‘opgehaald.’  

We kwamen er ook achter dat we nóg een kolommetje nodig hadden: ‘geïnteresseerd.’ Want het komt regelmatig voor dat iemand iets ‘koopt’ en na een week erachter komt dat het toch niet gaat lukken of een goede beslissing was. Het is dan handig om te weten wie nog meer geïnteresseerd was in die koelkast of luie stoel. En soms is er een misverstandje. De tuinman kocht bijvoorbeeld onze tondeuse, waarna de huishelper dacht dat ie in de doos met ‘gratis-mee-te-nemen spulletjes’ lag en zo aan het eind van de dag bij haar thuis belandde. Maar uiteindelijk komt alles prima in orde.

Inmiddels hebben we bijna 80% van onze spullen verkocht of weggegeven. En dat binnen twee weken! Zelfs ons auto hebben we vrijwel zeker verkocht (het enige echt waardevolle bezit dat we hadden). Het is iets waar we dankbaar voor zijn. Het helpt ons straks weer met de nieuwe start in Rwanda.

Tegelijk komt het afscheid soms wel even binnen. Bijna alles wat we hadden moeten we loslaten. Ja, we hebben elkaar, en we steunen elkaar in deze pittige tijd. We hebben familie en vrienden die ons door dik-en-dun steunen. We hebben een liefdevolle Vader in de hemel die goede plannen voor ons heeft. En toch… het is wel heel veel waar we in korte tijd afscheid van moeten nemen.

Vanmorgen deden we met de kinderen een Bijbelstudie over tevredenheid. Aron’s definitie was simpel en diepgaand: dat je blij bent met wat je hebt. En toen we samen doorpraatten over alle dingen in ons leven waar we blij mee zijn, realiseerden we ons dat we, ondanks alles, toch tevreden kunnen zijn. Met de hulp van boven.

Een paar weken geleden werd André geinterviewd voor het programma Mens & Missie van Groot Nieuws Radio. Terugluisteren? Dat kan!

André Kamphuis vertaalt de Bijbel in Tanzania: ‘Ja dit is het!’

Het interview ging niet alleen over het bijbelvertaalwerk in Tanzania, maar vooral over ons persoonlijke verhaal: de persoon achter de missie. Ik vond het best spannend om voor het eerst live op de radio te zijn, maar Maurits is een goede interviewer en maakte het me makkelijk.

Lees verder →

Het ging snel. Op donderdag horen dat je het land uit moet en vrijdagmiddag al vertrekken. Het ging zo snel dat we amper tijd hadden om goed afscheid te nemen. Nu we in Nederland zijn, en eerst sowieso 14 dagen in quarantaine zitten, proberen we alles rustig een plekje te geven.

Wat er van dag tot dag gebeurde….

Eerste week van maart

We lezen op de NOS app het nieuws over de coronavirus. Eerst in China, later in Italië, en uiteindelijk ook in Nederland. Tanzania voelt als een veilige plek, ver weg van de besmettelijke virus. We leven mee met onze familie en vrienden in Nederland. We horen hoe iedereen steeds bezorgder klinkt. Daar is in Tanzania nog helemaal geen sprake van. Pas als ik hoor over de eerste coronabesmetting in het Veluwse dorp waar mijn oude moeder woont, komt het pas dichtbij. Maar na een telefoontje met een opgewekte moeder, verdwijnt ook dat gevoel weer naar de achtergrond.

Maandag 9 maart

We krijgen een e-mailtje van onze directeur in Tanzania dat we goed onze handen moeten wassen. Hoewel er nog geen coronagevallen bekend zijn, is het niet onmogelijk dat het ook in Tanzania komt (of al is).

Woensdag 11 maart

We krijgen bericht van de Rift Valley Academy in Kenia dat de school vervroegd dicht gaat. Het plan is om binnen een paar dagen alle leerlingen thuis te krijgen. Michaja moet dit weekend al naar huis.

Vrijdag 13 maart

André zit in de auto om Michaja op te halen. Na tien uur komt hij bij de school aan. Michaja heeft al haar spullen (bijna) ingepakt en we vertrekken de volgende morgen vroeg. Michaja is al snel over haar eerste schok heen en ziet al uit naar een paar extra weekjes thuis in Musoma (met haar dieren!). Zodra we thuis zijn, horen we dat Kenia haar eerste coronabesmetting heeft en de grenzen voor niet-Kenianen uit besmette landen sluit.

Maandag 16 maart

De Tanzaniaanse overheid maakt bekend dat de eerste coronabesmetting in Tanzania is vastgesteld. De minister maant iedereen tot kalmte. Maar de zorgen zijn al groot. Zeep is binnen een dag overal uitverkocht en we zien de eerste mondkapjes op straat.

We vieren Elisa’s verjaardag. Zonder cadeautjes dit jaar, want onze bezoekers die haar cadeautjes zouden meebrengen hebben hun reis naar Tanzania moeten afzeggen.

Dinsdag 17 maart

De volgende dag worden alle SIL expat zendingswerkers in Tanzania en Kenia bij elkaar geroepen voor een videovergadering via Zoom. We horen dat de situatie begint te verslechteren en dat er mogelijk al snel reisbeperkingen komen. Ook is duidelijk dat ons medische back-up plan niet meer werkt, omdat de Flying Doctors geen coronapatiënten vervoeren en we de grens bij Kenia niet meer over kunnen. Als we in de komende maanden medische hulp nodig hebben, zullen we het in de buurt moeten vinden. De boodschap van onze organisatie is duidelijk: overweeg goed of jullie in Tanzania willen blijven. Uitstel van vertrek kan betekenen dat je straks niet meer kunt vertrekken.

Iedereen overlegt koortsachtig over wat te doen. Aangezien we toch al op verlof zouden gaan, besluiten we om eerder naar Nederland te gaan. De kinderen horen geschokt aan dat we nog maar een week in Musoma zullen zijn. Ze hadden nog zoveel willen doen! Dorien begint de koffers met kleren in te pakken. We hebben tickets voor volgende week dinsdag, 24 maart. Een week voelt véél te kort om zo snel afscheid te nemen!

Lees verder →

Het is twee uur ‘s nachts. Vanwege de hitte slapen we met het raam open. Opeens zitten Dorien en ik rechtop in bed. Buiten gaat de waakhond vreselijk tekeer, en het klinkt alsof meerdere mensen elkaar achterna zitten. “Wezi! Wezi!” horen we. “Inbrekers! Inbrekers!”

Verschrikt kijken we naar buiten en zien onze bewaker met zijn boog rond de auto rennen. Een seconde later schiet iemand langs ons raam en probeert zo snel hij kan over de muur naar buiten te klimmen. Onze bewaker zit hem op de hielen en slaat hem waar hij hem raken kan. De inbreker weet te ontsnappen. De tweede inbreker verdwijnt over de andere muur.

Onze bewaker is nog maar nauwelijks bekomen van de schrik, of er vliegen twee enorme stenen langs zijn hoofd. Hij duikt weg achter een boom en roept naar mij “Leta bunduki bosi!” (“Breng je geweer, baas!”) Buiten de muur maken meerdere mannen zich uit de voeten en verdwijnen in het donker.

Na een paar minuten arriveren onze huisbaas en een buurman. Beiden een flink kapmes in hun hand. Aan het eind van de straat horen we brommers starten en er vandoor gaan. De rust keert weer terug, al bonst ons hart nog in de keel.

We bidden iedere avond samen met de kinderen dat God ons zal beschermen terwijl wij slapen. De kinderen hebben helemaal niets van de consternatie gemerkt. Als we hen de volgende morgen vertellen wat er is gebeurd, danken we God. We voelen ons meer dan ooit dankbaar dat Hij echt onze Bewaker is.

LVLC logoOns team in Musoma is op zoek naar versterking. Voor onze internationale zendingsschool hebben we een extra basisschoolleerkracht nodig.

Ben jij een gediplomeerde leerkracht (of werkend aan het behalen van lesbevoegdheid) met minimaal één jaar ervaring in het onderwijs en goede beheersing van het Engels, dan is dit een geweldige gelegenheid om te werken in een unieke onderwijsomgeving.

Door je werk maak je het voor meerdere zendingsfamilies mogelijk hun werk te blijven doen in Musoma. Momenteel zijn vier families voor hun onderwijsbehoeften afhankelijk van de school, met in totaal acht leerlingen op verschillende niveaus. Nog eens drie families maken voor enkele vakken gebruik van de school. Klik hier voor de vacature op de website van de school. Lees ook de schoolblog om te lezen waar de kinderen mee bezig zijn. Lees verder →