Een van de voordelen van zelf je kind onderwijzen is dat je zelf mag bepalen wat je je kind wil leren. Met een vak als taal kun je dan wel eens leuke dingen doen. Deze maand probeer ik eens per week een taalles over poezie te doen met Michaja. Wat Nederlandse cultuur in Tanzania. Op niveau van groep 3, wees niet bang. Zo hebben we eens een lijstgedicht gemaakt. U weet niet wat dat is? Lees het lijstgedicht van Michaja en Elisa maar eens:

Lijstgedicht

Ik wil graag vliegen maar ik durf niet alleen in een vliegtuig.
Ik wil graag in de lucht kijken maar ik durf niet in de lucht te klimmen.
Ik wil graag ver kijken maar ik durf niet op het dak te klimmen.
Ik wil graag die grote mango uit de boom halen maar ik durf niet in de boom te klimmen.
Ik wil graag heen en weer wapperen maar ik durf niet aan de waslijn te hangen.
Ik wil graag naar Nairobi toe maar ik durf niet alleen op reis te gaan.
Ik wil graag buiten spelen maar ik durf niet alleen te zijn.
Ik wil graag plassen maar ik durf niet in het donker naar de wc te lopen.
Ik wil graag soldaat worden maar ik durf niet iemand dood te maken.
Ik wil graag ons hondje vasthouden maar ik durf niet want ze heeft op mij geplast.

(Toelichting:
Elisa houdt er soms zeer interessante fantasieen op na, zoals in de lucht klimmen en aan de waslijn wapperen. Ook soldaten spreken zeer tot haar verbeelding. Michaja was zo onfortuinlijk om in de praktijk te leren dat een angstige puppie zijn sluitspieren niet onder controle kan houden.)

Een andere week hebben we ons verdiept in de eigenschappen van een elfje. U weet wel:

Gedicht
Elf woorden
Op vijf regels
De woorden rijmen niet
Elfje

Ik schreef een stuk of tien steekwoorden op voor Michaja om een onderwerp te kiezen. Dit is haar eerste elfje:

Baby
Hij huilt
Hij lagt veel
Hij speelt graag veel
Aron

En deze is toch ook ontroerend:

Ik
Ik droom
Ik ben bang
Ik vind mama lief
Mama

Snuffie, de puppie die we in augustus kregen, werd vorige week maandag ziek. Haar maag leek niet in orde, ze had last van overgeven en diarree. Ze was haar levenslustige zelf niet meer. Elisa vond het fijn dat Snuffie niet meer tegen haar op sprong, ze kon nu leuk met haar spelen. De dag daarop kwam de dierenarts, en arme Snuffie kreeg een prikje (multivitaminen) en een anti-wormenpil. Helaas mocht dat niet meer baten: woensdagochtend vonden we haar dood.

De dierenarts heeft sectie verricht om vergiftiging uit te sluiten, en vond een paar grote wormen in haar darmen. Omdat ze door de wormen haar eetlust verloren had, en veel overgegeven had, was ze zo verzwakt dat ze het op moest geven. We waren allemaal erg verdrietig. Ze was nog zo klein. Ze had een leuke hond kunnen worden, ondanks haar buitensporig enthousiasme. Ze liep altijd het liefst tussen je benen door, vlak voor je voeten, of verstopte zich onder m’n lange rok. Een keer stapte ik per ongeluk op haar omdat ze natuurlijk weer eens in de weg liep, en verbrandde flink m’n hand omdat ik hete thee vast had. Zodra ze haar kans schoon zag, sleurde ze iets van binnen mee naar buiten om er op te kauwen. De lakens aan de waslijn waren niet veilig als Snuffie buiten was. Ze heeft nooit begrepen wat ‘Zit!’ of ‘Nee!’ betekende. Wat hebben we al niet op haar gefoeterd, ze was echt de ondeugendste hond die ik ooit gezien heb. Maar als je haar daar zo vermagerd en levenloos ziet liggen, is dat allemaal vergeten.

Inmiddels hebben we een nieuwe hond. Hij is nog klein, maar dit wordt echt een grote!

Wij zijn het nog niet eens geworden over een naam. Vroeger heette hij Chips (Swahili voor ‘patat’). Daarna kreeg hij de naam Today (‘vandaag’). Omdat ik dat geen mooie naam vond, noemde ik hem Daisy (door een misverstand dachten we in eerste instantie dat we een dameshond hadden). Maar de kinderen noemen haar Dixie (en onze bewaker – van wie de hond was – noemt hem natuurlijk nog steeds Today). Ondertussen wordt hij ook nog regelmatig geroepen met ‘Trix’ of ‘Snuffie’. Het moet verwarrend voor hem zijn…. Suggesties welkom!

 

We worden er nog bijna dagelijks aan herinnerd door de vele kaarten die Musoma weten te bereiken, helemaal uit Nederland:
In november waren Michaja en ik jarig! Om dat te vieren zijn we twee dagen naar Lukuba geweest, een eilandje in het Victoriameer. Uit ervaring (kijk maar eens hier) weten we dat we daar alle stress lekker achter kunnen laten, en inderdaad zijn we weer verfrist naar huis gegaan. Wat wil je ook, op het strand in een strandstoel liggen, ogen dicht, je voelt de warme wind op je huid. Op de achtergrond het geruis van de golven en de speelgeluiden van de meiden die zich goed vermaken met een emmer en een schepje. Af en toe komt een aapje nieuwsgierig kijken of die twee meisjes met hem willen spelen, en als je je ogen open doet en omhoog kijkt zie je de bontgekleurde vogels die je al hoorde twinkeleren.

Lekker zwemmen! (hopelijk zijn we Bill Harzia niet tegengekomen)

Lees verder →

Afgelopen zondag hebben we de jaarlijkse ‘bijbelzondag’ gevierd. Ieder bijbelvertaalteam was uitgenodigd om in één van de dorpskerken te komen preken en onderwijs te geven over hoe mensen de Bijbel moeten gebruiken. Wij zijn op bezoek geweest bij de Anglikaanse kerk in het Kabwa-dorpje Mmazami. Het was een goede dienst waarin we hebben benadrukt hoe belangrijk het is om het Woord van God te gebruiken en te gehoorzamen. Hieronder een foto-impressie.

Lees verder →

Dank jullie wel voor jullie gebed voor de rechtszitting afgelopen woensdag. God heeft geholpen! Om het samen te vatten: ’s Morgens vroeg al moest ik naar het politiebureau om de rechercheur op te halen. Ook hij was een getuige in deze zaak. Kort voor de zitting werden de politie-verklaringen van mij en onze bewaker voorgelezen, om de feiten weer helder op een rijtje te hebben (in de rechtszaak gaat het uiteraard om de feiten). Het was voor het eerst dat ik de verklaring van onze bewaker hoorde. In de verklaring geeft hij alles toe en legt uitgebreid uit hoe hij te werk is gegaan. Pijnlijk soms, maar geen grote verrassingen. Na deze instructie moesten we wachten tot de rechter klaar was voor de zitting. Dat duurde nog anderhalf uur. In die tussentijd was Daudi, onze bewaker, inmiddels ook gearriveeerd. In die anderhalf uur heb ik een uitgebreid gesprek met hem gehad. Dat was goed. We hebben opnieuw gesproken over het effect van wat hij heeft gedaan, voor mijn gezin en zijn familie en hemzelf. Hij vertelde mij dat hij 4 maanden in de hel van de gevangenis geleefd heeft. Daarna is hij op borgtocht vrijgelaten. Hij heeft een boot gebouwd om visser te worden en weer voor zijn gezin te zorgen. Hij benadrukte opnieuw hoeveel spijt hij heeft van wat hij heeft gedaan, en vroeg opnieuw om vergeving. Ik heb hem gezegd dat ik hem al vergeven heb, en geen enkele wrok koester. Of dit enig verschil zal maken in de uitkomst van de zaak is de vraag. De rechter zal – waarschijnlijk – op basis van de feiten een oordeel vellen, en dat kan zwaar uitvallen. Tijdens de zitting moest ik tegenover de rechter en twee assistenten de eed afleggen en zo’n 20 minuten lang vragen beantwoorden. De meeste vragen gingen over feiten (een enkele suggestieve vraag daargelaten), en ik kon telkens aansluiten bij hetgeen ik al eerder verklaard had. Dat maakte het eigenlijk vrij makkelijk, en ik kon alles goed volgen en helder uitleggen. Omdat rechtzaken ook hier publiek zijn, stonden er nogal wat mensen voor de ramen mee te luisteren. Aparte ervaring.

Deze foto is genomen bij de zaak die vóór die van ons behandeld werd. Je ziet hoe alles met interesse gevolgd wordt.

Hierna kreeg de inspecteur zijn termijn om te getuigen, en daarna Daudi om zich te verdedigen. Hij ontkende alles (dat is heel normaal tijdens een rechtzaak in Tanzania, ook al staat je vingerafdruk onder je eerdere verklaring bij de politie waarin je wel alles toegeeft, en ook al leg je even daarvoor de eed af met de slotzin ‘Moge God mij helpen om de waarheid te spreken’). De uitspraak volgt over een paar weken, maar daar hoef ik niet meer bij te zijn. Wat ons betreft is deze zaak nu over, en we mogen onze spullen weer gaan gebruiken. Het voelt alsof ‘een pak van ons hart’ is gevallen. Temeer ook omdat ik een goed gesprek met Daudi kon hebben, en vergelding nu erg onwaarschijnlijk lijkt. Het is goed om ons weer veilig te voelen, ook als we Daudi of familieleden ergens zouden tegenkomen (sommigen zijn echter verhuist, vanwege de schande). Blijf echter bidden voor Daudi en zijn gezin.

Wij zijn weer thuis in Musoma! We hebben een geweldige reis achter de rug waarin alles wat goed kon gaan goed ging. De kinderen hebben het prima volgehouden, Aron heeft vrijwel niets van de reis meegekregen (zit nu met open mond naar zijn nieuwe bedje te kijken), de douane was buitengewoon behulpzaam en flexibel, onze radiateur hebben we zonder enige kosten kunnen importeren, en we konden bijna de helft van het bedrag voor onze te zware koffers eraf praten. Vrienden hebben ons van het vliegveld in Musoma opgehaald, en alle koffers zijn keurig aangekomen. Ons huis zag er prima en lekker schoon uit. We gaan vandaag geen koffers meer uitpakken, dat komt morgen wel weer. Eerst maar wat slaap inhalen. De eerstkomende dagen koken collega’s maaltijden voor ons; dus we kunnen weer rustig instromen in het normale leven. Toch wel weer wennen hoor, om weer in Tanzania te zijn…

Bedankt voor jullie gebedssteun! Dit was een bijzonder voorspoedige reis. Iets om voor te danken!

We hebben erg genoten van Aron deze week. Hij is een heerlijk rustig mannetje, slaapt veel (zelfs ’s nachts!), en kan je zo lekker helder aankijken alsof hij je al helemaal kent. God heeft ons echt bijzonder gezegend met hem.

Iedereen die een een kaart of e-mail gestuurd heeft: heel hartelijk bedankt! Anderen hopen we volgende week zaterdag op het kraamfeest nog te spreken.

Inmiddels kijken wij weer een beetje vooruit. Nog zo’n vier weken, en dan gaan we weer naar Tanzania. We hebben er wel zin in, zeker nu alles zo goed gaat hier, en Dorien zich zo sterk voelt. We moeten weer gaan inpakken, laatste aankopen doen, onze laatste nieuwsbrief versturen, en ons werk op afstand gaan afronden. Het is een goed verlof geweest, en daar zijn we God dankbaar voor.

 

Het is zover: we hebben een zoon! Aron is vanmorgen om kwart voor 5 geboren. Het was hard werk voor Dorien, want Aron weegt wel 9 pond. Gelukkig gaat alles goed. Wat een geweldig geschenk van God onze Vader!

Klik hier voor het geboortekaartje.

Heerlijk, die gezichten…