We kregen zojuist een vriendelijk mailtje met een knipoog:
Is het misschien een idee om binnenkort een Nederlands weblogje te plaatsen? Het ziet er allemaal nog ‘erg ver weg’ uit op jullie weblog!
Het is misschien wel een goede typering van waar we zelf ‘zijn’. Lichamelijk in Nederland natuurlijk, maar in gedachten ook nog wel heel veel in Tanzania. Je springt niet maar zo in een vliegtuig en vergeet pardoes je huis, werk en vrienden. Natuurlijk niet. We hebben de eerste weken in Nederland ervan genoten om veel van onze vrienden en familie weer te zien. Maar dat wordt nu wat rustiger. Iedereen is druk met het alledaagse leven, en wat doen wij? We bereiden ons voor op onze eerste presentatie. We bekijken onze foto’s en video, en zien van alles langskomen: de prachtige tijd op de taalschool, Elisa die leerde lopen, Michaja die haar eerste Swahili liedje leerde, de kinderen die vastberaden op een vliegtuig afstappen, onze hond (die eergisteren volkomen onverwacht is dood gegaan en waar we erg verdrietig over zijn), onze bewaker die nu in de gevangenis zit, en nog veel meer. Het roept van alles bij je op. In gedachten zijn we dus volop in Tanzania, we zijn aan het reflecteren op de afgelopen twee jaar, we kunnen niet anders. Dus ja, misschien zijn we nog wel een beetje ‘ver weg’.