Wat we deze week zoal deden op een dag…

door ⋅ 2 Comments

’s Morgens om half negen begon André’s cursus, dus dan hadden we gegeten en waren we aangekleed (dat was tenminste de bedoeling). Daarna begon mijn dag thuis, met Elisa voeden, huis opruimen, soms even afwassen, stofzuigen of strijken, kortom, allerlei kleine klusjes.

Het was de bedoeling dat ik ook voor Jonathan en Lukas zou zorgen, de kinderen van Jacob en Albertine Karels. Daar ben ik vorige week wel mee begonnen, maar het pakte niet zo goed uit met hun oudste, Jonathan. Hij moest veel huilen, en nu deden zij het wat rustiger aan met de cursus, zodat steeds of Jacob of Albertine erbij was. Dus meestal was ik tot een uur of tien met Michaja en Elisa alleen thuis, daarna kwam Albertine met Jonathan soms mijn kant op, of we gingen alvast koffiedrinken in Bede, een soort van restaurant waar alles gebeurt. 

Want van 10.30 – 11.00 hebben we koffiepauze, dan zagen we André dus weer verschijnen (er komt ook chocomelk uit de automaten :-)).

Na de koffiepauze gingen we meestal met de kinderen naar het gebouwtje waar tot een aantal jaren terug de crèche was. Daar is een heleboel speelgoed waar ze mee mogen spelen. Er is nog een gezinnetje, uit Finland, en de hun twee dochtertjes (net iets ouder dan Michaja en Elisa) komen dan ook vaak met hun oppas naar de speelruimte. Om 12.45 zijn de lessen van de ochtend afgelopen en begint de lunchpauze. We eten de “lunch” in Bede. De lunch is hier een (over)complete warme maaltijd. Na de lunch gaat Michaja slapen, tussen half twee en twee gaat ze naar bed.

Om 14.00 begon André’s les weer, en meestal had ik dan tijd ‘voor mezelf’, hoewel Elisa dan soms ook wakker is. De ene keer deed ik dan een was (in een gemeenschappelijke wasruimte met 3 wasmachines), of ik schreef aan de nieuwsbrief of een blog, of ik vulde m’n tekort aan slaap aan met een middagslaapje. Om 15.30 is het weer koffiepauze, maar omdat Michaja dan vaak nog sliep of net wakker werd, ging ik daar meestal niet heen. Met deze eerste cursus was er geen les meer na 16.00 (bij andere cursussen hebben we dan nog les van 16.00 tot 17.15). Maandag heb ik na de koffietijd met twee andere vrouwen boodschappen gehaald bij een mega-supermarkt. Daar zou ik nog eens een aparte blog over kunnen schrijven…

’s Avonds zijn we weer druk met de kinderen, Michaja verwerkt al het nieuwe ook op haar manier, en dat komt er dan thuis weer uit met soms wat extra rebellie/aandacht vragen. Dus dat kost ook weer wat meer energie dan eerst.

Al met al zijn mijn dagen wel gevuld, en ’s avonds ben ik best wel moe ook al heb ik het voor mijn gevoel heel rustig gehad. Misschien even een inhaalslag na de afgelopen weken… Ik merkte ook, vooral de eerste week, dat ik het heerlijk vond om niet zoveel te hoeven, om even wat vakantie te hebben na alle drukte van het inpakken.

Maar vanaf morgen gaan we er weer helemaal tegenaan! Ik heb heel veel zin in de komende weken, om de LACA cursus te gaan volgen. Het grootste deel bestaat uit Fonetiek, het aanleren van allerlei klanken en hoe je ze moet schrijven. Maar omdat ik dat in m’n studie al gedaan heb, ben ik in die uren vrij. Gelukkig blijft er nog genoeg over: We leren hoe we een vreemde taal moeten aanleren met behulp van een spreker van die taal, en we leren over verschillende persoonlijkheidsstructuren en hoe die je gedrag beïnvloeden. Om jezelf een beetje te begrijpen, zeg maar ;-). En we leren een aantal weken lang een vreemde taal – om de theorie te oefenen. Ik zit ingedeeld in een groepje dat Kantonees Chinees gaat leren. ‘k Ben benieuwd…

 

Waar de cursus over ging…

door ⋅ Reageer

Dorien hangt tegenwoordig van die gele memo-briefjes op als ik iets zou moeten doen. Op één van die briefjes staat: ‘Blog cursus schrijven!’. Kortom: vertel wat je op de cursus doet en leert. En dat had ik ook allang moeten doen, maar… ik gun me er nauwelijks tijd voor! Er valt zoveel te leren. Alleen al deze eerste cursus levert zoveel vragen op; en mijn favoriete reactie is dan meestal: zoeken naar antwoorden (zelfs al ze er wellicht niet zijn).

Deze eerste cursus bestaat uit een aantal onderdelen. Eerst kregen we lessen in communicatie. De belangrijkste boodschap was eigenlijk: je communiceert altijd meer dan je met woorden zegt. Er wordt wel gezegd dat 70% van wat we communiceren zonder woorden gebeurt. En zelf als we wel woorden gebruiken, bedoelen we vaak iets anders dan we zeggen. Als ik straks tegen Dorien zeg “het wordt wat frisjes nu hè?!”, dan bedoel ik eigenlijk: “zou jij de deur even willen dichtdoen?”. Kortom: in plaats van een interessante opmerking te maken over de temperatuur in ons huisje vraag ik Dorien iets te doen. Subtiel, maar overduidelijk als je met dezelfde taal vertrouwd bent. Het wordt natuurlijk pas echt lastig als je met iemand uit een andere cultuur praat en van wie je de taal nog maar amper begrijpt. Dan mis je dus een groot deel van alles wat de ander wil zeggen!

Een andere les ging over ‘Training to Train’, over het trainen van mensen in een andere cultuur. Een belangrijk deel van mijn taak in Tanzania zal straks bestaan uit het trainen van Tanzaniaanse vertalers. Een hele uitdaging waar veel haken en ogen aan zitten. Hoe stel je je op wanneer ze tegen je op kijken als een hoogopgeleide Westerling of wanneer je jonger bent dan iedereen die je gaat trainen (in een cultuur waar jongeren eerder van ouderen horen te leren)? In de cursus leer je niet het antwoord op dergelijke vragen, maar wel hoe je met de mensen leert samen te werken. Zij leren niet alleen van jou, maar dat geldt omgekeerd net zo goed. Als ik de Tanzaniaanse vertalers niet leer begrijpen en waarderen, zal dat omgekeerd ook niet gebeuren. En een goede samenwerking is cruciaal om dat te doen waar het allemaal om draait: een bijbelvertaling te maken waarmee God mensen in hun eigen taal aanspreekt.

Vandaag zijn we begonnen met lessen over ethiek, kort samengevat de studie over wat als goed of fout wordt beschouwd. Dat verschilt per cultuur. Als je als zendeling een andere cultuur gaat werken dat moet je goed bewust worden van de manier waarop dingen als ‘goed’ of ‘slecht’ worden gezien. Vrijwel iedereen die in Afrika is geweest heeft zich verwonderd over de manier waarop met geld en spullen wordt omgegaan. Om een sprekend voorbeeld te geven: als iemand net een fiets nodig heeft omdat hij bij een vriend op bezoek wil gaan, en hij ziet een fiets tegen een boom staan die al een paar dagen niet gebruikt is, dan voelt hij zich vrij om die mee te nemen. Dat is geen diefstal, dat is gewoon iets gebruiken wat een ander ‘over heeft’. Stel dat hij eerst aan de eigenaar zou vragen of hij de fiets mocht hebben en die zou dat weigeren (erg waarschijnlijk als de eigenaar uit het Westen komt), dan wordt dat in Afrika als egoïstisch beschouwd. Je hebt iets wat je niet gebruikt en toch wil je het voor jezelf houden (zelfs als iemand anders het op dat moment goed kan gebruiken). Voor Afrikanen, die het als een vanzelfsprekende plicht zien om voor vrienden en familie te zorgen, is zoiets onbegrijpelijk…

Nou, zomaar een paar voorbeelden om te laten zien waar de cursus over gaat. We zijn echt blij dat we hier een uitgebreide training kunnen volgen die helemaal toegespitst is op onze situatie. Voorlopig hebben we nog genoeg te leren!!

Rondleiding in ons huisje

door ⋅ 6 Comments

Laat ik jullie een indruk geven van waar we terecht zijn gekomen nadat we ons huisje in Harskamp achter ons lieten. De meeste woonruimte die verhuurd wordt ziet er ongeveer uit zoals deze bruine barakken. Dit noemen ze hier ‘flats’. Elk gebouw heeft de naam van een zendeling, die iets met bijbelvertalen heeft gedaan. Deze rij flats heeft de naam Arnot gekregen, naar een Schotse zendeling die in Zuid-Afrika heeft bijgedragen aan een bijbelvertaling in het Umbundu. De aparte huizen zijn ‘genummerd’ A tot en met E. Op de foto zie je flat E, flat D en flat C. Wij wonen in D, de flat met de rode bloemen voor de deur.

Hier zie je de voorkant van onze flat: De ramen links zijn Michaja’s slaapkamer, het raam en de deur in het midden zijn de woonkamer (geen halletje ofzo), en het raam rechts is de keuken. Links is flat E, die leegstaat, en rechts is flat C, waar een Amerikaans-Engels stel woont met een jochie van 10 maanden, Jesaja. We hebben nog maar weinig contact met hen gehad.

Hier zie je een gedeelte van de woonkamer. Ik stond met mijn rug naar het raam aan de voorkant. Er zit een gekke hoek in de kamer waardoor er maar weinig indelingsmogelijkheden zijn. De eethoek (ook computertafel etc.) hebben we nu achterin staan. Daarvoor staat een bank, die samen met nog een stoel die onder het raam staat, de zithoek vormt.

 

Hier rechts zie je hetzelfde gedeelte nog eens, gefotografeerd vanaf de eethoek. Dus je ziet de deur, het raam, en rechts in de muur zie je de deur die naar Michaja’s slaapkamer gaat. Het speelkleed midden in de kamer gebruiken we als box voor Elisa, wat niet helemaal hetzelfde werkt, omdat ze van het kleed afrollen het leukste vindt wat er is (denken wij).

En op deze foto hieronder zie je het ‘midden’ van de kamer, met twee deuren.  Bovenin het boekenkastje is de enige plek waar we dingen hoog weg kunnen leggen zodat Michaja er niet bij kan. Verder zijn er alleen een paar kleine kastjes; geen planken ofzo. De rechtse deur op de foto gaat naar onze slaapkamer (waar ook Elisa slaapt), en de linkse deur gaat via een tussenstukje naar de badkamer. Rechts van de deur naar onze slaapkamer is de keuken.

We hoeven over het algemeen niet zelf te koken, dus we gebruiken maar een beperkt stukje van de keuken. Naast de waterkoker zie je een kan met water staan. Dat is onze voorraad drinkwater, dat we bijvoorbeeld gebruiken voor Michaja’s aanmaaklimonade of voor lekkere thee of koffie zonder bijsmaak. We moeten het halen in het restaurant, daar staat een apparaatje dat leidingwater door een filter pompt, zodat er minder kalk ofzo inzit. Water uit de kraan is geen goed drinkwater. Jonathan, het zoontje van Jacob en Albertine, is er vorige week al ziek van geworden. Het water is hier heel erg ‘hard’. De wc spoelt door met water waar chloor in zit, en als je onder de douche staat, ruik je ook een sterke chloorlucht. Het zal wel helpen om het schoon te houden…

We zijn blij dat we hier ons plekje hebben gekregen, en we vinden het leuk om het echt ons eigen huisje te maken. Maar behalve een paar dingen die we mee hebben genomen, hebben we eigenlijk geen decoratief materiaal. Wie stuurt ons een kaartje, of zelfs maar wat krantenknipsels met merkwaardige artikeltjes om op de wc-deur te hangen?! 😉

Eerste zondag op Horsleys Green

door ⋅ Reageer

 

Toen ik zondagavond schreef dat ik op maandag wel even iets zou plaatsen over zondag, wist ik nog niet dat ik zo weinig tijd voor bloggen over had zodra de ELC-cursus begonnen was… Dus een beetje later maar beter laat dan nooit.

Zondagmorgen ben ik met Martin en met Jacob Karels naar de kerk geweest. De kerk heette Evangelical Baptist Church, in High Wycombe (evenals Horsleys Green te vinden met Google Earth!). Het is een tamelijk kleine gemeente, die veel verschillende nationaliteiten herbergt, zelfs de voorganger kwam niet uit Europa (volgens het bordje heette hij Mr. Zulu, en het was inderdaad een zwarte man uit Zuid-Afrika).

We werden warm verwelkomd door iemand van de kerkleiding. In de dienst zongen we veel (hymns, sommige melodieën waren bekend) en werd er meer dan eens gebeden. Bijvoorbeeld aan het begin van de dienst, na het collecteren, na een presentatie van een zendeling, voor de preek, na de preek, aan het einde. De preek ging over de kenmerken van ware wijsheid, uit Jakobus 3. De voorganger was deze week toe aan ‘onpartijdig’ en ‘zonder hypocrisie’. Hij bracht heel concreet over wat dit inhield, om niet partijdig te zijn, net als God die de zon op laat gaan over goeden en slechten, en om niet hypocriet te zijn, aan de hand van de teksten in de evangeliën waarin Jezus de schriftgeleerden aanspreekt als geveinsden / huichelaars. Het was fijn om te zingen en God te aanbidden met christenen van zoveel verschillende nationaliteiten. Wellicht blijven we naar deze kerk gaan.

’s Middags werd er op het Wycliffe centrum een kennismakingsbijeenkomst gehouden ter introductie op de ELC cursus die André de komende twee weken gaat volgen.

 

Foto’s reis naar Engeland

door ⋅ Reageer

Oké, het lijkt nu wel te lukken om foto’s erop te zetten… 

Elisa vermaakt zich onderweg door tegen Michaja’s pop te kletsen:

Even rusten onderweg:                                  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Inchecken bij de haven:

  

 

 

 

 

 

 

Met de auto de trein in rijden:  

 

Het Engelse regenachtige landschap:

 

Aangekomen op het Wycliffe Centre

door ⋅ 1 Comment

Nu we op het Wycliffe Centrum zijn aangekomen en we ons min of meer geinstalleerd hebben, kan ik jullie even verslag doen van de reis en onze eerste indrukken. Helaas lukt het (nog) niet om foto’s te plaatsen met dit netwerk, maar wellicht vinden we daar nog een oplossing voor.

We vertrokken zaterdag rond half negen ’s morgens. Wonderlijk genoeg paste bijna alles in Martins auto. Alleen Michaja’s buggy en het wipstoeltje van Elisa hebben we maar achtergelaten. De auto zat echt afgeladen vol, tot en met de beenruimte bij de kinderstoeltjes toe. Gelukkig schoten we lekker op, na een uur of twee waren we Antwerpen voorbij en hebben we even de benen gestrekt en kon ik even Elisa voeden. Daarna hebben we doorgereden naar de Eurotunnel. Die begint in Frankrijk bij Calais.

We waren mooi op tijd voor het ‘inchecken’, we moesten er namelijk om 12.50 zijn. Onze paspoorten werden geldig bevonden 🙂. De mevrouw wilde nog even van ons horen hoe je ‘Michaja’ uitspreekt (het kwam er bij haar uit als Mihajja). Net toen we onze richtinggevoel helemaal kwijt waren na een paar minuten rijden over dat uitgestrekte terrein, kwamen we bij de treinen aan. We konden de auto zo de trein in rijden, aansluiten bij de auto voor ons, en daar gingen de deuren dicht. We konden in of bij de auto blijven, terwijl de trein vertrok. Michaja kreeg een speentje en Elisa de borst, om de druk van de oortjes te halen, toen we onder het kanaal doorgingen.

Toen we na een half uurtje uit de tunnel kwamen en de trein uitreden, was het direct duidelijk waar we beland waren: Het miezerde, en de toppen van de heuvels verdwenen in de mist. Het was even wennen met het linksrijden, maar gelukkig zijn we na nog een paar uur rijden veilig en wel in Horsleys Green aangekomen. Eenmaal daar zochten we onze ‘flat’ op. Wat blijkt nou: wat de Engelsen een appartment noemen, is bij ons een flatje, en wat zij een flat noemen, is gewoon een huisje. Wat wij hebben zou je een rijtjeshuis kunnen noemen :-). Het bestaat uit een kleine woonkamer, een compleet keukentje, een douche en wc, en twee ruime slaapkamers met elk twee bedden, en een campingbedje.

We hebben ’s avonds in de gezamenlijke eetzaal gegeten, zoals we vanaf nu elke avond zullen doen. Daar werd ons bordje volgeschept met een lekker maaltje. We aten samen met Jacob en Albertine, een stel dat we al vanuit Ede kennen, die ook dezelfde cursussen gaan volgen. De kinderen hebben nader kennis gemaakt met elkaar, en Michaja speelt nu al met hun oudste, Jonathan, alsof ze nooit anders gedaan heeft. Ze heeft haar draai al aardig gevonden!

De komende week zullen we ons hopelijk helemaal kunnen settelen, zodat we de lege dozen en koffers voorlopig onder het bed kunnen schuiven. Morgen zal ik meer schrijven over wat we op zondag gedaan hebben.

Laatste post uit Nederland voorlopig

door ⋅ 3 Comments

Morgen vertrekken we, in alle vroegte. De koffers zijn gepakt, de dozen staan klaar. Ik heb net nog wat boodschappen gedaan voor onderweg en de eerste dagen op het centrum. Hopelijk valt de reis mee… Ik ben benieuwd of Michaja het vol gaat houden. Het scheelt dat we vanaf Calais tot Folkstone even uit de auto zijn. Niettemin zijn tips voor ‘onderweg-bezigheden’ nog welkom! En ik wil jullie ook vragen te bidden voor een veilige reis.

Nog een fotootje die ik jullie niet wilde onthouden:

Ad fundum

door ⋅ Reageer

Het is zover: we zijn tot op de bodem gegaan (en weer boven komen drijven). Ons huis is leeg, op een paar dingen na die voor de lange termijn nog opgeslagen worden bij mijn ouders, of om andere reden daar naar toe gaan. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ja, want zo heeft onze slaapkamer er ook wel eens uitgezien:

Het voelt heel goed, dat we er nu niks meer te zoeken hebben! Een grote klus is af, en we hebben nog een paar dagen over om wat bij te komen, voordat de cursussen beginnen volgende week. Een beetje rust kunnen we wel gebruiken. Onze hoofden zaten gewoon zo vol. Over allerlei dingen moesten we een beslissing nemen; we hebben afscheid genomen van veel mensen, spullen en plaatsen. Nu hebben we de gelegenheid om even afstand te nemen van de drukte, en dat voelt heerlijk! Het is maar goed ook dat we nu niet meer zo veel hoeven te doen nu het zo warm is. Af en toe nog wat dingetjes, nog een doosje uitzoeken, de badkamer schoon achterlaten, een oude fiets verkopen.

Hebben jullie zoiets als dit trouwens wel eens gezien? (soms denk ik dat ze ons stiekum al een beetje voorbereiden op Tanzaniaanse gewoontes…) Heel apart als je zo je bank weg ziet rijden!

 

 

 

 

 

 

En het is heerlijk dat Michaja nu zo veel beter in haar vel zit dan een paar dagen geleden. Al die veranderingen lieten wel hun sporen na bij haar. Maar nu hebben we haar al weer een paar dagen van rust en aandacht kunnen geven en dat doet haar goed.  

Vandaag heeft ze buiten in een badje gespeeld. Ik had niet gedacht dat ze erin zou gaan, omdat ze er nooit in wilde als ze bij anderen speelde. Maar ze had er echt grote lol in om ons nat te spetteren als we te dichtbij kwamen. Dus dat ze weer nieuwe dingen aandurft is ook wel weer een goed teken….

Over nieuwe dingen gesproken: Elisa besluit af en toe dat de wereld er leuker uitziet vanuit een buikpositie. Heel apart wanneer je je even omdraait en even later ligt ze ineens op haar buik te koekeloeren! Met haar 4 maanden en een week is ze er eerder mee dan Michaja. Ze vindt het trouwens ook helemaal prachtig wanneer je haar op je schoot laat ‘staan’, of nog beter: springen! Dan heeft ze dikke pret! Het is ook zo’n lekker mensje…

 

 

De kunst van het overzicht houden

door ⋅ 2 Comments

Wisten jullie dat het echt een kunst is om efficiënt met je spullen om te gaan? 🙂

We zitten nu op het punt dat we bij alles wat we in huis tegenkomen denken: ‘In welke categorie hoort dit?’ Na een aantal weken van sorteren en weggooien houden we namelijk nog heel wat over wat vooralsnog niet de kliko in gaat. Inmiddels hebben we een manier gevonden om er nog enig overzicht in te houden: we hebben de dozen die bij de verschillende categorieën horen verdeeld over de verschillende kamers van ons huis.

In de eetkamer staan de dozen met spullen die zeker niet waardeloos zijn, maar toch gewoon ‘weg’ moeten. Ze staan te koop op marktplaats, of ze zijn bestemd voor een rommelmarkt. Het bezoek dat langs komt wordt heel hard aangemoedigd om er iets van mee te nemen!

In de kast in de kamer staan verschillende kleinere dingen die verkocht of vergeven zijn aan bekenden die het binnen twee weken op komen halen. Eén deur in de gang is volgeplakt met gele memootjes, waarop ieders aankopen geadministreerd zijn. Zo is er al heel wat opgehaald, en wordt ons huisje steeds iets leger. Maar nog niet leeg genoeg hoor… straks moet het weer net zo leeg zijn als toen we erin trokken… Omdat we op het laatst niet van de vloer willen eten en we nog steeds lekker willen slapen, gaan we een week voor vertrek al uit ons huis. Gerie en Marie Eshuis hebben hun huis voor ons beschikbaar gesteld terwijl ze op vakantie zijn. Bedankt lieve mensen!

In de gang staan een paar doosjes die meegaan naar Engeland. Ook weer wat studiemateriaal en kinderboeken. Maar ook bijvoorbeeld winterjassen. Andere dingen die meegaan zijn nog volop in gebruik.

In de studeerkamer staan de spullen die we meenemen naar Tanzania. Deze worden eerst nog een tijd opgeslagen, pas in januari doen we de verscheping. Bij de dingen die we naar Tanzania meenemen zitten bijvoorbeeld onze matras, studieboeken, leesboeken ook voor de kinderen, gitaar, speelgoed, en spullen waar we min of meer aan gehecht zijn en die bij ons een ‘thuisgevoel’ oproepen.

Bij onze ouders staan nog wat dozen met persoonlijke dingen opgeslagen die we voor ‘later’ willen bewaren. Dingen van vroeger, boeken die we niet meenemen, dat soort dingen. Wie weet wat voor ’n plezier we daar over tien jaar weer van hebben!

Deze blog schreef ik trouwens naar aanleiding van de vele vragen hierover. Ben je ook ergens nieuwsgierig naar? Stel je vraag! Wie weet kan ik er een blog aan wijden…

Ik zou het erg leuk vinden, als je de gedachten die in je opkomen bij het lezen van de weblog met ons deelt, door een reactie achter te laten. Vandaar dat ik even wil wijzen op de functie “Registreren” (aan de rechterkant, onder Meta). Het is namelijk verplicht om je even te registreren voordat je een reactie kunt plaatsen. Registreren is eenmalig, je krijgt geen ongewenste e-mail, het dient er alleen toe dat er geen spam geplaatst wordt.

Veel plezier verder op dit weblog! 🙂