Dorien heeft vorige week haar felbegeerde rode boekje gekregen! Ofwel: haar Tanzaniaanse rijbewijs. Op haar certificaat staan een heleboel vinkjes om aan te geven dat ze voor alle onderdelen van het examen is geslaagd, zowel voor de theorietest als voor het praktijkexamen. Geen enkele fout, van harte gefeliciteerd vrouw, ik ben trots op je!
De werkelijkheid is dat Dorien haar papiertje heeft gekregen zonder zich ooit vertoond te hebben. In ongeveer een uur tijd heb ik alles kunnen regelen op het politiebureau en bij het belastingkantoor in Musoma. Op het politiebureau moest ik aardig praten zodat Dorien niet de twee vereiste examens hoefde te doen (mede met het excuus dat Elisa nog steeds ziek was en ze niet zomaar even kon komen. Ik geef toe, niet de sterkste aller tijden). Maar iedereen was enorm behulpzaam en mijn waardering voor zowel de politie als de belastingambtenaren hier in Musoma is weer gegroeid. Wat mij in Dar es Salaam bijna een dag had gekost kan hier in een uur, en zelfs zonder de persoon in kwestie. Het resultaat: Dorien mag de komende drie jaar in Tanzania rond rijden, proficiat!
Afgelopen vrijdag was ik ‘mhubiri’ (‘prediker’) tijdens de wekelijkse kapel op de bijbelschool. Het is een dienst van ongeveer anderhalf uur, waarin naast zang en gebed door een gastspreker of docent wordt gepreekt. Vrijdag was het mijn beurt. Ik heb gepreek over het voorrecht als we temidden van andere christenen leven, om elkaar te bemoedigen en op het rechte pad te houden. Ik preekte over de tekst uit Hebreeën 3:12-14 dat we erop moeten toezien dat niet iemand door de zonde verleid wordt, maar dat we hem moeten vermanen en terug brengen op het rechte pad. Jakobus zegt dat het een goed iets is als we een zondaar tot inkeer kunnen brengen; het betekent immers zijn redding. Maar het grote probleem hier (en helaas ook in de Nederlandse kerk) is dat veel christenen die verstrikt raken in zonde, hun zonde bedekken. 
