Zondagavond hadden we even een spannend moment bij ons thuis. Michaja kwam om half 10 ’s avonds uit haar bed met vreselijke buikpijn. Ze kon niet zitten of staan, niet lopen of liggen. Ze raakte echt in paniek. Ze huilde: “Ik wil naar de dokter! Ik moet naar het ziekenhuis!” Dat zegt genoeg voor een kind dat normaal doodsbang is voor dokters en naalden.
We realiseerden ons al snel dat het blindedarmontsteking zou kunnen zijn. In dat geval hadden we geen tijd te verliezen. In Musoma hoef je in het weekend niet op medische zorg te rekenen. En naar Nairobi rijden kost een dag, en onze auto zou het niet eens redden. Op zo’n moment voel je je echt verantwoordelijk, terwijl je – heel eerlijk gezegd – niet weet wat je moet doen, en hoe lang je het nog zou kunnen aanzien. We belden twee vrienden met medische kennis om hun advies te horen. We kregen verschillende tips om een diagnose te stellen. Lastig, zelf dokter moeten spelen.
We vroegen onze vrienden om voor Michaja te gaan bidden. Toen hebben we ook zelf met Michaja gebeden, en aan onze God gevraagd of Hij de pijn wil wegnemen en haar genezing wil geven. Toen we klaar waren, werd Michaja helemaal rustig, en viel in een rustige slaap. Ze heeft de hele nacht heerlijk doorgeslapen, en de volgende morgen werd ze kiplekker wakker.
God is zo trouw. Het was geweldig om te zien dat Hij ons heel speciaal wilde zegenen met een oplossing in een situatie waarin wij eigenlijk niet wisten wat te doen. We hadden weinig opties. En Hij wist dat.
Toen ik vanmorgen met onze collega’s op het vertaalkantoor deelde wat God gedaan had voor Michaja, klonk er een spontaan applaus voor Hem. Hij was dichtbij.
Wow, wat hebben we een machtige God, he?!
Dag allen,
Heel spannend en heel bijzonder verhoring op het gebed. En de reactie van het team: Lof aan Hem.