Sommigen dingen wennen nooit. Bijvoorbeeld als voor je ogen een kind met een stok afgeranseld wordt. Dat overkwam me zojuist. Ik was vandaag wat eerder dan normaal uit m’n werk thuis, omdat Dorien naar de wekelijkse vrouwenbijbelstudie ging. Ik had eerst wat gespeeld met Michaja, maar die had wat hoofdpijn zei ze. Toen ik haar op de bank legde, zag ik opeens twee kinderen door onze tuin rennen met hun armen vol mango’s. Nu gebeurt het iedere dag dat buurkinderen er met een mango of twee vandoor gaan, maar deze keer was het anders. De poort van onze tuin was gesloten en de twee kinderen waren over de muur geklommen in de veronderstelling dat er niemand thuis was (de auto was immers weg). Ze weten drommels goed dat ze niet in onze tuin mogen als er niemand is, en dat prenten we ze regelmatig in. Als wijzelf en de kinderen thuis zijn, mogen ze echter gewoon komen spelen. Toen ik de kinderen weg zag rennen, zorgde ik ervoor dat ik net zo snel bij de muur was als zij. Ik heb ze duidelijk gemaakt dat ik dit absoluut niet wil. Ik wil niet iedere keer als we even weggaan alle gereedschap of speelgoed in de tuin moeten opruimen omdat kinderen – die toch al regelmatig dingen meenemen – over de muur klimmen. Toen onze bewaker net aankwam, adviseerde hij om samen even met de ouders te gaan praten. Nu is dat niet zo makkelijk, omdat de kinderen die naast ons wonen ongeveer allemaal een andere vader hebben (die inmiddels allemaal verdwenen zijn), en feitelijk opgevoed worden door de oma (die trouwens ook al een half jaar weg is vanwege haar slechte gezondheid). Kortom: een huis met zo’n zeven kinderen die opgevoed worden door de oudste kinderen.
Toen we zo’n half uur geleden de situatie uitlegden aan de oudste kinderen (die zo’n 15 jaar oud zijn), was de oplossing snel gevonden. Eerst werd vastgesteld wie de schuldigen waren, en toen werd er met een stok flink op los geslagen. Ik voelde me zeer ongemakkelijk en voelde al na de eerste mep het gevoel van ‘had ik het maar niet te sprake gebracht!’. Terwijl ik dit type is het geschreeuw aan de andere kant van de muur wat verstomd, dus ik vermoed dat het ‘afdoende afgehandeld is’.
Ik heb net met onze bewaker gepraat over hoe wij in onze cultuur onze kinderen niet slaan, zeker niet met een stok of voor 15 minuten lang. Dat ‘werkt’ doorgaans in onze cultuur. Hier niet. Zonder de dreiging van de stok luisteren kinderen hier niet, echt niet. Dat neemt niet weg dat ik het nog steeds moeilijk kan aanzien, vooral als de straf totaal buiten proportie lijkt. Maar wie ben ik om te bepalen wat in deze cultuur ‘gepast’ is om kinderen iets aan het verstand te peuteren? Wij zijn hier slechts te gast, mogen met ons gezin een voorbeeld geven hoe wij onze kinderen opvoeden, maar voelen ons niet echt vrij om onze buren te bekritiseren hoe zij hun kinderen opvoeden. Maar moeilijk blijft het.