Deze week zijn we serieus begonnen om onze spulletjes te sorteren en er een bestemming voor te vinden. Dat ging ongeveer zo: We haalden alle spullen uit een la of van een plank en legden die op tafel. De grote prullebak uit de keuken erbij. In een doos doen de dingen die we niet meenemen maar waar we een ander nog blij mee kunnen maken. In een andere doos doen, wat we naar Tanzania meenemen en nu niet meer nodig hebben. Weer terug in de kast, de dingen die we nu nog gebruiken. In de prullebak met alle dingen die het bewaren niet waard zijn. Ik vond het heel moeilijk om bepaalde dingen weg te doen; soms ging dat zo: André houdt iets boven de prullebak en als ik niet snel zeg: Stop! dan ging het. De vergetelheid in. Alleen herinneringen blijven over. (Een zendeling die we onlangs ontmoetten heeft ons geleerd dat dit nou ‘afvoeren’ is…)

Inmiddels zijn we het stadium van kasten leeghalen gelukkig al voorbij. De moeilijkheid is nu, om het overzicht te bewaren. Er staan heel veel dozen, verspreid door het huis. Sommige leeg, sommige vol, klaar om weggebracht te worden naar de plaats waar ze opgeslagen kunnen worden. Wat vuilniszakken, halfvol. Wat zat dáár ook al weer in? O ja, dat waren de spullen die naar dinges gaan. Inmiddels zijn wij heel wat kleren armer (en is de kringloop weer heel wat ‘zooi’ rijker). Gisteravond is er een bed, een matras, wat boeken, een spelletje, een prekenbandje, kinderkleren en een boekenkast de deur uit gegaan. (Allemaal in één auto!) Uiteindelijk zal ons huisje wel leegkomen. Het zou alleen jammer zijn als alle spullen naar een anonieme kringloop moesten. Iets nodig? Stuur ons een mailtje, ’n grote kans dat we het nog wel hebben!

Michaja denkt er ook het hare over: “Ik wil naar huis!” Ik: “Je bent nu toch thuis?” Michaja: “Ik wil naar huis!”. Dan gaat er bij mij een lampje branden. “Wil je naar het huis met de schommel, waar je in Loïs’ bed mocht slapen?” Hevig knikken. Het liefst wil ze buiten met één van ons schommelen. Even niet in dat rommelhuis zijn. En even helemaal de aandacht van ons hebben.

Ik hoorde iemand eens zeggen dat het prettig was om maar weinig dingen te bezitten. En ik begin het haast te geloven. Het gros van de spullen die we wegdoen is gewoon niet waardevol genoeg om mee te nemen.  En je wordt je bewust dat je aan sommige spullen ècht gehecht bent.

M’n schoonvader komt er aan gewandeld (we zien alles vanuit onze uitkijkpost :-)) dus dit was het weer voor vandaag. Een prettige dag verder!

Geef een reactie

Post Navigation