Nu we op het Wycliffe Centrum zijn aangekomen en we ons min of meer geinstalleerd hebben, kan ik jullie even verslag doen van de reis en onze eerste indrukken. Helaas lukt het (nog) niet om foto’s te plaatsen met dit netwerk, maar wellicht vinden we daar nog een oplossing voor.

We vertrokken zaterdag rond half negen ’s morgens. Wonderlijk genoeg paste bijna alles in Martins auto. Alleen Michaja’s buggy en het wipstoeltje van Elisa hebben we maar achtergelaten. De auto zat echt afgeladen vol, tot en met de beenruimte bij de kinderstoeltjes toe. Gelukkig schoten we lekker op, na een uur of twee waren we Antwerpen voorbij en hebben we even de benen gestrekt en kon ik even Elisa voeden. Daarna hebben we doorgereden naar de Eurotunnel. Die begint in Frankrijk bij Calais.

We waren mooi op tijd voor het ‘inchecken’, we moesten er namelijk om 12.50 zijn. Onze paspoorten werden geldig bevonden 🙂. De mevrouw wilde nog even van ons horen hoe je ‘Michaja’ uitspreekt (het kwam er bij haar uit als Mihajja). Net toen we onze richtinggevoel helemaal kwijt waren na een paar minuten rijden over dat uitgestrekte terrein, kwamen we bij de treinen aan. We konden de auto zo de trein in rijden, aansluiten bij de auto voor ons, en daar gingen de deuren dicht. We konden in of bij de auto blijven, terwijl de trein vertrok. Michaja kreeg een speentje en Elisa de borst, om de druk van de oortjes te halen, toen we onder het kanaal doorgingen.

Toen we na een half uurtje uit de tunnel kwamen en de trein uitreden, was het direct duidelijk waar we beland waren: Het miezerde, en de toppen van de heuvels verdwenen in de mist. Het was even wennen met het linksrijden, maar gelukkig zijn we na nog een paar uur rijden veilig en wel in Horsleys Green aangekomen. Eenmaal daar zochten we onze ‘flat’ op. Wat blijkt nou: wat de Engelsen een appartment noemen, is bij ons een flatje, en wat zij een flat noemen, is gewoon een huisje. Wat wij hebben zou je een rijtjeshuis kunnen noemen :-). Het bestaat uit een kleine woonkamer, een compleet keukentje, een douche en wc, en twee ruime slaapkamers met elk twee bedden, en een campingbedje.

We hebben ’s avonds in de gezamenlijke eetzaal gegeten, zoals we vanaf nu elke avond zullen doen. Daar werd ons bordje volgeschept met een lekker maaltje. We aten samen met Jacob en Albertine, een stel dat we al vanuit Ede kennen, die ook dezelfde cursussen gaan volgen. De kinderen hebben nader kennis gemaakt met elkaar, en Michaja speelt nu al met hun oudste, Jonathan, alsof ze nooit anders gedaan heeft. Ze heeft haar draai al aardig gevonden!

De komende week zullen we ons hopelijk helemaal kunnen settelen, zodat we de lege dozen en koffers voorlopig onder het bed kunnen schuiven. Morgen zal ik meer schrijven over wat we op zondag gedaan hebben.

Morgen vertrekken we, in alle vroegte. De koffers zijn gepakt, de dozen staan klaar. Ik heb net nog wat boodschappen gedaan voor onderweg en de eerste dagen op het centrum. Hopelijk valt de reis mee… Ik ben benieuwd of Michaja het vol gaat houden. Het scheelt dat we vanaf Calais tot Folkstone even uit de auto zijn. Niettemin zijn tips voor ‘onderweg-bezigheden’ nog welkom! En ik wil jullie ook vragen te bidden voor een veilige reis.

Nog een fotootje die ik jullie niet wilde onthouden:

Mijn eerste post.

Het spijt me, maar mijn vermogen tot gezellige stukjes schrijven is zeer laag vandaag. De reden: om 9.10 lag ik in een tandartsstoel af te wachten hoeveel pijn het zou gaan doen. Nu, 13:10 kan ik zeggen dat het heel veel pijn doet. Niet tijdens de behandeling zelf, zo slim is die tandarts wel, maar als de verdoving een paar uur later uitgewerkt is…. nog erger dan een bevalling, want doe je het nog ergens voor…

De weg tot genezing… zegt André dan. Bah!