We zijn alweer een week thuis! We kijken dankbaar terug op een ontspannen reis (volledig anders dan het stressvolle vertrek in maart), en ook op een goede eerste week in Musoma.
De reis
De reis van Vuren naar Musoma verliep gesmeerd. Het had eigenlijk niet beter gekund. We worden ’s morgens door Elbert Schrier opgehaald om ons naar Schiphol te brengen. We nemen op het vliegveld nog afscheid van Dorien’s ouders. Op Schiphol is alles natuurlijk heel erg rustig. Het is bijzonder fijn dat we samen met onze vrienden/collega’s Michiel en Hanneke kunnen reizen.
In het vliegtuig gaat bijna alles zoals normaal. KLM laat je niet verhongeren, al wordt je na een tijdje wel zat van het mondkapje dragen. Aron hoeft dat gelukkig niet, en wij hadden bedacht dat als je maar heel langzaam aan je glaasje water sipt of broodje knabbelt, je hem een heel lange tijd niet op kunt hebben. Bij aankomst in Tanzania wordt alleen onze temperatuur gemeten en onze contactgegevens vastgelegd. We kunnen na de vriendelijke immigratie-controle onze koffers van de band vissen. Ze zijn er gelukkig allemaal. De douane-man wuift ons onverschillig door.
Omdat het inmiddels al middernacht is, gaan we snel naar een guesthouse in de buurt om bij te slapen. De volgende morgen kijken we uit het raam en beseffen opeens weer dat we echt terug in Afrika zijn.
Het is heet, maar we genieten ervan om weer een korte broek en T-shirt aan te hebben. En een dagje rust. We genieten ook weer van Tanzaniaans eten en ontmoeten nog een studievriendin van Dorien die toevallig ook in Dar es Salaam is. De volgende morgen moeten we om 4 uur al op het vliegveld zijn voor de binnenlandse vlucht. Ook deze vlucht vliegt gesmeerd en we komen anderhalve uur later aan op het vliegveld van Mwanza.
Onze vriend Peter staat ons met zijn busje al op te wachten. We gooien de koffers achterin en spreken af met een collega zendeling die op dat moment ook in Mwanza is. We drinken samen een bak sterke koffie en bidden voor elkaar. Dan slaan we nog even wat laatste boodschappen in die we in Musoma niet kunnen krijgen, en gaan op weg. Het is een rit van bijna vier uur rijden naar Musoma.
Op zaterdagmiddag worden we afgezet bij ons huis in Musoma en verwelkomd door onze tuinman en huishelper die al meer dan 10 jaar bij ons werken. Het voelt al zo snel weer vertrouwd. De kinderen rennen naar hun ‘dierentuin’ en lopen bijna de hele dag met een glimlach op hun gezicht. Dit is toch echt hun thuis…
De eerste week
Deze eerste week blijven we nog even thuis. We willen natuurlijk niemand onverhoeds besmetten, ook al voelen we ons goed. We hoefden niet getest te worden om Tanzania binnen te mogen, dus we weten het niet zeker of we corona bij ons hebben. We gebruiken deze tijd om bij te praten met onze werkers en wat dingen in het huis te repareren. Door de regen en onweer hebben een paar dingen het niet overleefd (waaronder onze magnetron en blender) en het cement van de muren is door het vocht op veel plekken wel erg verzwakt en de verf is afgebladderd. Maar het viel ons niet tegen.
Het gaas van onze veranda was op allerlei plekken doorboord door vogels, katten en honden. Een bevriende klusjesman heeft het gaas snel en mooi vervangen.
Michaja maakt op maandag en dinsdag haar laatste toetsen en heeft nu officieel vakantie. Elisa en Aron gaan verder met de lessen van de school in Vuren. Dorien heeft regelmatig contact met de leerkrachten om alles even goed op de rit te krijgen. Zoals vanouds is hun hulp weer geweldig. Alsof we nog om de hoek wonen. Elisa heeft zelfs een video-call met haar klasgenootjes. Natuurlijk moet ze hen met de laptop haar dieren laten zien:
André begint op woensdag weer vanuit huis te werken. Naast alle gewone regeldingen en vergaderingen gaat hij verder met de eindcontrole van het boek Genesis in de Simbiti-taal. Hoofdstuk 24 is aan de beurt, het lange verhaal over de knecht van Abraham die een vrouw voor Izak moet ophalen. Ik geniet van de vertaling van de vertalers die allerlei culturele bijzonderheden in dit verhaal haarfijn aanvoelen.
Vrijdag is voor ons gezin altijd een feestelijke dag (en deze week extra bijzonder door André’s verjaardag). Traditiegetrouw maakt Dorien weer de beste pizza die je je kunt wensen. We maken er een gezellige avond van. Onze vrienden Michiel en Hanneke komen de verjaardag meevieren. We voetballen, tafeltennissen en eten de pizza. Elisa heeft ’s middags nog gevulde speculaas gebakken voor bij de avondthee, en we hebben zowaar slagroom (een luxe!). Na een avondje verhalen vertellen moeten er nog lootjes getrokken worden (jaja, niet voor morgen, maar voor een uitgestelde 5 december).
Dubbel
Het voelt weer vertrouwd om thuis te zijn. En toch is het anders dan anders. Kijken we vooruit, dan komen er natuurlijk grote veranderingen aan voor ons gezin. En het nadenken over hoe dat alles moet, kan best wel even overweldigend zijn. Niets is meer simpel tegenwoordig. Michaja “even” naar school in Kenia brengen is er niet meer bij. En verhuizen naar een buurland terwijl de landgrenzen dicht zijn, is al helemaal geen simpele operatie. We willen er eigenlijk nog niet teveel over nadenken. Maar helemáál lukt dat niet.
We zijn ontzettend dankbaar voor deze laatste week. God heeft een handvol concrete gebeden verhoord en ons buitengewoon gezegend. Met Zijn hulp zullen we het ook de komende tijd wel gaan redden. Dank voor jullie meeleven en gebed!