Het is maandagmorgen half zes. De zon is nog niet op, maar het complete bijbelvertaalteam uit Musoma zit al in de bus. We vertrekken naar Dodoma, de officiële hoofdstad van Tanzania, zo’n 800 kilometer naar het zuidoosten. Uit alle hoeken van het land komen vertaalteams bij elkaar voor een overleg over bijbelvertaalwerk in Tanzania.
De reis is lang en de bus is klein. We zitten met 27 mensen als sardientjes in een blik. De stemming is goed. En dan opeens dat vreselijke moment. Terwijl we met zo’n 100 kilometer per uur over de geasfalteerde weg suizen, stuurt opeens vlak voor ons een jonge vrouw haar fiets zomaar de weg op. We raken haar vrijwel onmiddelijk. De voorruit van de bus barst en het glas vliegt ons om de oren. Het meisje – ze is zo’n zestien jaar schat ik – overleeft de klap niet…
De chauffeur deed nog een poging om het meisje te ontwijken, en was daardoor op de andere weghelft beland. En precies op dat moment kwam van de andere kant een grote vrachtwagen ons tegemoet. Een botsing leek onvermijdelijk en we bukten ons om de klap op te vangen. Maar die klap kwam niet! Ons busje kwam een eindje verder zwaar beschadigd maar veilig tot stilstand.
We waren natuurlijk ontzettend geschrokken en geschokt over wat gebeurd was, en tegelijk ontzettend dankbaar dat we zélf allemaal nog leefden. Vanwege de woedende menigte moesten we zo snel mogelijk doorrijden naar het dichtstbijzijnde politiebureau. Op het bureau werd onze chauffeur gearresteerd (dat is protocol, ook al was hij volledig onschuldig). We wachtten we een paar uur om te zien wat komen zou. Na zo’n drie uur mochten we ’s avonds met een andere bus verder. Na een reis van achttien uur kwamen we om 2 uur ‘s nachts in Dodoma aan, uitgeput maar dankbaar.
De volgende morgen begonnen we de vergaderingen met gebed en het prijzen van God. De rest van het programma kon wel wachten. We dankten God voor Zijn bescherming, en baden intens voor de familie van het gestorven meisje, en voor onze chauffeur. We voelden alle emoties van opluchting, schrik en verdriet door elkaar. Deze dag had zomaar het einde van het complete vertaalteam uit Musoma kunnen zijn.
Ondanks de gebeurtenissen op de heenweg, werd het een heel goede week. Het was inspirerend om te horen hoeveel werk er verzet wordt voor meer dan 30 taalgroepen in Tanzania die nu nog geen Bijbel in de eigen taal hebben.
Foto 1: Op bezoek bij het Tanzaniaanse parlementsgebouw.
Foto 2: We waren met 75 mensen bij elkaar om te praten over bijbelvertaalwerk in Tanzania.
Afgelopen vrijdag zijn we weer veilig in Musoma aangekomen. Het was heerlijk om weer thuis te komen bij Dorien en de kinderen. Inmiddels ben ik alweer op reis, nu naar Thailand.
Kaart: Met de bus van Musoma naar Mwanza, dan vliegen naar Dar es Salaam, Abu Dhabi, Bangkok en Chiang Mai. En volgende week weer terug.
Ik volg op dit moment een cursus voor trainers van de nieuwe versie van de bijbelvertaal-software die we gebruiken (Paratext 8). De bedoeling is dat ik dan weer anderen in Tanzania kan trainen in het gebruik van de software.
Foto 3: We zijn met een groep van zo’n 12 docenten en 50 participanten uit alle hoeken van de wereld. Ontzettend inspirerend!
Foto 4: Ik heb op mijn eerste dag in Chiang Mai vast maar een beetje de stad verkend. Ik heb meer tempels dan perenbomen geteld. Echt een andere wereld dan alles wat ik tot nu ooit gezien heb.
Foto 5: Maar de komende week mag ik eerst nog elke dag genieten van de kookkunsten van de Thaise koks. Het is hier een paradijs van smaken! 🙂
Ik hoop op een goede week hier in Thailand. Zou u voor mij willen bidden dat de training me zal helpen in mijn rol in de komende tijd, en voor bescherming op de terugreis volgende week. En ook graag gebed voor Dorien en de kinderen thuis.
Daar wordt je stil van, het hele team is veilig aangekomen. De tijd nemen om Hem te danken en te bidden om bescherming. En bidden dat de komst van Jezus op aarde voor iedereen een feest mag worden.
hart. groeten Hennie