Het ging snel. Op donderdag horen dat je het land uit moet en vrijdagmiddag al vertrekken. Het ging zo snel dat we amper tijd hadden om goed afscheid te nemen. Nu we in Nederland zijn, en eerst sowieso 14 dagen in quarantaine zitten, proberen we alles rustig een plekje te geven.

Wat er van dag tot dag gebeurde….

Eerste week van maart

We lezen op de NOS app het nieuws over de coronavirus. Eerst in China, later in Italië, en uiteindelijk ook in Nederland. Tanzania voelt als een veilige plek, ver weg van de besmettelijke virus. We leven mee met onze familie en vrienden in Nederland. We horen hoe iedereen steeds bezorgder klinkt. Daar is in Tanzania nog helemaal geen sprake van. Pas als ik hoor over de eerste coronabesmetting in het Veluwse dorp waar mijn oude moeder woont, komt het pas dichtbij. Maar na een telefoontje met een opgewekte moeder, verdwijnt ook dat gevoel weer naar de achtergrond.

Maandag 9 maart

We krijgen een e-mailtje van onze directeur in Tanzania dat we goed onze handen moeten wassen. Hoewel er nog geen coronagevallen bekend zijn, is het niet onmogelijk dat het ook in Tanzania komt (of al is).

Woensdag 11 maart

We krijgen bericht van de Rift Valley Academy in Kenia dat de school vervroegd dicht gaat. Het plan is om binnen een paar dagen alle leerlingen thuis te krijgen. Michaja moet dit weekend al naar huis.

Vrijdag 13 maart

André zit in de auto om Michaja op te halen. Na tien uur komt hij bij de school aan. Michaja heeft al haar spullen (bijna) ingepakt en we vertrekken de volgende morgen vroeg. Michaja is al snel over haar eerste schok heen en ziet al uit naar een paar extra weekjes thuis in Musoma (met haar dieren!). Zodra we thuis zijn, horen we dat Kenia haar eerste coronabesmetting heeft en de grenzen voor niet-Kenianen uit besmette landen sluit.

Maandag 16 maart

De Tanzaniaanse overheid maakt bekend dat de eerste coronabesmetting in Tanzania is vastgesteld. De minister maant iedereen tot kalmte. Maar de zorgen zijn al groot. Zeep is binnen een dag overal uitverkocht en we zien de eerste mondkapjes op straat.

We vieren Elisa’s verjaardag. Zonder cadeautjes dit jaar, want onze bezoekers die haar cadeautjes zouden meebrengen hebben hun reis naar Tanzania moeten afzeggen.

Dinsdag 17 maart

De volgende dag worden alle SIL expat zendingswerkers in Tanzania en Kenia bij elkaar geroepen voor een videovergadering via Zoom. We horen dat de situatie begint te verslechteren en dat er mogelijk al snel reisbeperkingen komen. Ook is duidelijk dat ons medische back-up plan niet meer werkt, omdat de Flying Doctors geen coronapatiënten vervoeren en we de grens bij Kenia niet meer over kunnen. Als we in de komende maanden medische hulp nodig hebben, zullen we het in de buurt moeten vinden. De boodschap van onze organisatie is duidelijk: overweeg goed of jullie in Tanzania willen blijven. Uitstel van vertrek kan betekenen dat je straks niet meer kunt vertrekken.

Iedereen overlegt koortsachtig over wat te doen. Aangezien we toch al op verlof zouden gaan, besluiten we om eerder naar Nederland te gaan. De kinderen horen geschokt aan dat we nog maar een week in Musoma zullen zijn. Ze hadden nog zoveel willen doen! Dorien begint de koffers met kleren in te pakken. We hebben tickets voor volgende week dinsdag, 24 maart. Een week voelt véél te kort om zo snel afscheid te nemen!

Woensdag 18 maart

Nog een paar nieuwe coronabesmettingen in Tanzania. Er leven veel vragen over hoe lang reizen binnen Tanzania nog mogelijk blijft. Via Kenia kunnen we het land niet meer uit. Met de auto naar de Tanzaniaanse hoofdstad reizen kost ruim twee dagen, dus we zijn vooral afhankelijk van een binnenlandse vlucht. Het is onduidelijk hoelang die vluchten nog in de lucht blijven.

Donderdag 19 maart

We krijgen bericht dat we onmiddellijk ons moeten klaarmaken voor verplicht vertrek. Alle expat zendingswerkers moeten op de eerst mogelijke vlucht het land verlaten en terugkeren naar het land van herkomst. We worden even overvallen door paniek. We dachten dat dinsdag al snel was, maar nu nóg sneller inpakken en wegwezen?! Die avond pakken we onze koffers in, slordiger en vlugger dan ooit.

We proberen tickets te regelen voor een eerdere vlucht. Veel vluchten zijn al uitgevallen. Ook onze vervoegde KLM-vlucht op dinsdag is al geannuleerd. De meeste andere vluchten zitten vol. We slagen er toch in om tickets te regelen om thuis te komen. Onze vlucht vertrekt zondagmorgen vroeg.

We vertellen onze tuinman en huishelp dat we verplicht het land moeten verlaten. Ze kijken ons geschokt aan. De kinderen maken nog filmpjes van hun drie honden, poes, konijntjes, geiten, kippen en schildpadden. Ze mogen alle drie hun rugzak inpakken. Om 11 uur vallen we uitgeput in slaap.

Vrijdag 20 maart

De volgende morgen wegen we elk van onze vijf koffers en zetten ze buiten klaar. We roepen onze bewakers, tuinman en thuispersoneel bij elkaar en bespreken hoe we het gaan doen. De komende tijd, wie weet voor hoe lang, zullen zij om de beurt op ons huis passen en voor alle dieren zorgen. We geven hen alvast hun salaris voor de komende twee maanden en beloven dat we ons best doen om vanuit Nederland geld te sturen voor de maanden erna. We bidden met elkaar en maken nog een foto. Het is een vreemd afscheid: goede woorden, tranen, maar geen omhelzing, slechts een onwennige zwaai.

Om half drie parkeert de minibus voor onze poort. We stappen in en de tuinman sluit de poort. Onderweg naar het vertaalcentrum zwaai ik naar de fietsenmaker. Hij weet ervan en zwaait met beide armen. Een brok schiet in m’n keel. Op het bijbelvertaalcentrum staan alle collega’s buiten bij elkaar. Nog nooit hebben wij of zij dit mee gemaakt. Alle expat-medewerkers vertrekken tegelijk. Ik pak snel nog even het oplaadsnoer van mijn laptop uit mijn kantoortje en geef de sleutels aan een collega. Voor we weg rijden, bidt onze teamleider voor ons en voor hen die achter blijven. En daar gaan we dan.

We zwaaien naar Tanzaniaanse collega’s van wie sommigen er over een half jaar niet meer zullen werken. We vertrekken met collega’s van wie sommigen misschien nooit meer terug komen. We weten niet eens wat onze toekomst hier nog is, voor de maanden die nog over zijn tot onze werkvergunning begin volgend jaar afloopt. Net buiten Musoma stoppen we nog een minuutje om afscheid te nemen van vrienden met wie we elf jaar in Musoma hebben gewoond. Het snijdt door m’n hart om zo abrupt afscheid te moeten nemen van mijn beste vriend en zijn gezin.

De volgende 50 kilometer richting het vliegveld van een stad in de buurt zit ik constant met tranen in m’n ogen. Ik realiseer me dat we met 80 kilometer per uur de wereld uitglijden waar we de afgelopen twaalf jaar zo vergroeid mee zijn geraakt. Het voelt alsof we als een frisse boom met wortel en al uit de grond worden getrokken.

Om kwart over tien ’s avonds stappen we met ons team in het vliegtuig naar de hoofdstad. Als we aankomen bij een guesthouse vallen we binnen een minuut in slaap. We zijn uitgeput.

Zaterdag 21 maart

Een dag rust. We zijn vlak bij het vliegveld, maar onze vlucht gaat pas morgenvroeg om kwart voor 4. Deze dag zonder hectiek doet ons goed. We rusten veel en we bellen met verschillende vrienden in Tanzania om hen te vertellen dat we het land moeten verlaten. We krijgen veel lieve berichtjes van vrienden uit Nederland. Er wordt voor ons gebeden! Ook hebben we tijd om afscheid te nemen van onze collega’s die via allerlei vluchten naar alle uithoeken van de wereld zullen uitvliegen. Althans, dat hopen we. De onzekerheid over hoe lang de vluchten nog gaan leeft bij iedereen. We gaan vroeg naar bed om nog een paar uurtjes te slapen voor we aan de laatste drie vluchten beginnen.

Zondag 22 maart

Om kwart voor twee staan we op het uitgestorven vliegveld in Dar es Salaam. Het vliegtuig van Kenya Airways staat al klaar en vertrekt bijna een uur eerder dan gepland. Het vliegtuig zit vol. De meeste mensen hebben mondkapjes voor. In Nairobi wachten we 3,5 uur op onze vlucht naar Parijs. Tot onze opluchting gaat ook deze Air France vlucht nog. Voor het eerst vliegen we in Afrika in een vliegtuig vol blanken.

Ook het vliegveld in Parijs blijkt uitgestorven. We beginnen nu pas te begrijpen hoe Europa in de afgelopen weken veranderd is. Na ruim vijf uur wachten vertrekt onze laatste KLM-vlucht. Een halfvol vliegtuig met mensen die blij zijn dat ze nog naar huis kunnen. Op Schiphol staat Elbert, een vriend uit Bennekom, op ons te wachten en brengt ons naar Lelystad. We zijn blij om onze (schoon)ouders in goede gezondheid te zien. Na een warm kopje thee zoeken we ons bed op. De kinderen slapen al, met hun kleren nog aan.

En nu

Nog nooit kwamen we terug in Nederland zonder veel van onze familie en vrienden in een van de eerste dagen te ontmoeten. Nu gaat alles via berichtjes en de telefoon. Iedereen is vol van de situatie in Nederland en vertelt wat het betekent voor ieder gezin. Het grijpt ons wel aan, het is pittig voor iedereen. Je hoort van steeds meer mensen die ziek zijn en soms niet weten of ze nu wel of niet corona hebben. Anderen sterven.

Het ging snel. Binnen twee dagen verkasten we zomaar van een vertrouwde en veilige plek thuis naar een nieuwe geïsoleerde plek in een land waar een besmettelijke ziekte overal om zich heen grijpt. De eerste paar weken zitten we sowieso thuis. Daarna moeten we nog maar zien wat mag en kan. We zijn dankbaar dat we hier. Een ware gebedsverhoring! Maar het voelt nog heel onwerkelijk.

Ondertussen denken we veel aan wie we achterlieten in Tanzania. We volgen dagelijks hoe de situatie zich daar ontwikkelt. Als het coronavirus daar zich uitbreidt zoals op de meeste andere plekken in de wereld, dan houden we werkelijk ons hart vast. We bidden. We geloven. We hopen.

 

3 Thoughts on ““We vertrekken morgen”

  1. Tim Gilmore on 2 april 2020 at 08:09 said:

    Thanks so much for your detailed update Andre! God bless you guys and stay safe!

  2. Anoniem on 2 april 2020 at 08:44 said:

    So hard to read what you have been and are going through. God bless all of you in this challenging time. Praying for Tanzania, may God protect them all <3 Greetings to all of you from Norway!

  3. Helma on 2 april 2020 at 12:27 said:

    Wat een achtbaan van emoties! We zijn dankbaar dat jullie nu veilig hier zijn, wat een wonder.. veel sterkte met alles, zoveel mensen die over de wereld verspreid zijn die een plek in jullie hart hebben. He’s got the whole world in His Hands..!!

Geef een reactie

Post Navigation