Afgelopen vrijdag was ik ‘mhubiri’ (‘prediker’) tijdens de wekelijkse kapel op de bijbelschool. Het is een dienst van ongeveer anderhalf uur, waarin naast zang en gebed door een gastspreker of docent wordt gepreekt. Vrijdag was het mijn beurt. Ik heb gepreek over het voorrecht als we temidden van andere christenen leven, om elkaar te bemoedigen en op het rechte pad te houden. Ik preekte over de tekst uit Hebreeën 3:12-14 dat we erop moeten toezien dat niet iemand door de zonde verleid wordt, maar dat we hem moeten vermanen en terug brengen op het rechte pad. Jakobus zegt dat het een goed iets is als we een zondaar tot inkeer kunnen brengen; het betekent immers zijn redding. Maar het grote probleem hier (en helaas ook in de Nederlandse kerk) is dat veel christenen die verstrikt raken in zonde, hun zonde bedekken.
Respecteerd worden door anderen is belangrijker dan eerlijk tegenover onze broeder of zuster belijden dat we hulp nodig hebben. Ik heb opgeroepen om daadwerkelijk onze zonden te belijden, en – als we erin vast lopen – de hulp van een mede-christen te gebruiken om samen de strijd door te gaan. Dit vraagt nederigheid en kwetsbaarheid, maar het zal leiden tot een groei in het geloof, en het dienen van God in alle eerlijkheid. Het doel van ons leven is om God te loven. Dat is niet iets wat slechts voor sommigen geldt, maar voor iedere christen in Gods gemeente. En juist daarom moeten we erop toezien dat iederéén God blijft loven. Want als één iemand achterblijft, heeft dat gevolgen voor de hele gemeente. Het koesteren van verborgen zonde is juist daarom zo schadelijk, omdat het God van onze aanbidding berooft en we niet tot zegen kunnen zijn voor onze broeders en zusters. Ik heb geprobeerd, om in een cultuur waarin een goede naam en respect zo immens belangrijk is, deze boodschap zo concreet mogelijk door te geven. Misschien hebben mijn voorbeelden wel gechockeerd, ze hebben in ieder geval de snaar geraakt waarnaar ik zocht. Ik heb achteraf verschillende studenten gesproken, en twee reacties bleven bij mij hangen. Eén zei: “Dit was een woord met kracht!”, een ander vertrouwde mij toe: “Dit is voor het eerst dat ik echt duidelijk zie dat twee dingen bij elkaar horen: de zonde belijden én nalaten. Ik kan niet maar blijven doorgaan met zonde belijden als ik ze niet ook nalaat…”. Een boodschap die ik ook aan mezelf moet blijven preken, elke dag opnieuw.
