Dat voetbal verschrikkelijk populair is in Afrika, dat zal iedereen wel weten. Ook op ons kantoor gaat het WK voetbal niet onopgemerkt voorbij. Met enig leedvermaak of gepaste trots wordt ’s morgens fijntjes opgemerkt dat we vandaag een beetje vriendelijk moeten zijn voor broeder X, omdat zijn land gisteravond uitgeschakeld is. Dat al snel alle Afrikaanse teams naar huis waren, werd in stilte verwerkt.
Onze Tanzaniaanse vertalers weten we dat we als zendelingen iedere week een potje voetballen. Met zo’n man of 15 spelen we zo’n 2 uur, samen met een stel Tanzaniaanse vrienden, bewakers en collega’s. Maar…. ze waren er diep van overtuigd, dat als wij tegen hén, de bijbelvertalers, zouden spelen, dat we dan we met speels gemak van het veld zouden worden gevaagd. Dat klonk als een sportieve uitdaging. En al snel was een wedstrijd georganiseerd.
Na een week lang grote woorden op het kantoor, was het vrijdagmiddag zover. Om 4 uur lag de bal op de stip, en stonden 6 zendelingen tegenover 6 van onze vertalers. De wedstrijd begon goed voor ons, binnen 15 minuten hadden we er al 3 inliggen.
Foto 1: op weg naar de 2-0 in de 12e minuut.
Uiteraard kregen we er alle vertrouwen in. Met fraai combinatie-voetbal speelden we de defensie dol, op z’n Hollands haast. We kregen de 40 supporters op onze hand.
Foto 2: Mama Sofia, onze huishelp, zorgde voor het nodige getoeter met haar eigen Vuvuzela
Maar toen verloren we onze concentratie, en de hitte eiste z’n tol. Na een uurtje spelen stond het 4-4, nog een half uur te gaan. Inmiddels was wel duidelijk dat we aan elkaar gewaagd waren (al was het andere team niet erg georganiseerd en zorgde slechts één speler voor het meeste gevaar). De scheidsrechter was een verhaal apart. Ál snel negeerde iedereen zijn gefluit, omdat er werkelijk geen logica in te ontdekken viel. We speelden ons spel, en de scheids was overal behalve waar hij moest wezen. Het publiek dat even langs kwam, kon er ook geen touw aan vast knopen, en liet dat goed horen.
Foto 3: Het publiek dat even langs kwam. Een team met blanken en Tanzanianen, dat belooft spektakel.
Na anderhalf uur had de scheidsrechter genoeg gezien, hij floot af. De stand: 5-5. Een mooie stand voor een vriendschappelijk duel, met twee teams die niets te verliezen hadden, behalve hun grote woorden. Het was een mooi duel waarin het iedereen van genoten heeft. En dat was het belangrijkste doel.
Foto 4: een gelijkspel, dus iedereen verdiende de beker!