We hebben zowel onze taalstudie als de homestay erop zitten! Op dit moment zitten we in de bus naar Dar es Salaam en is er ruimschoots de tijd om jullie weer op de hoogte te brengen van wat er in de afgelopen weken is gebeurd (al zorgt de slechte weg en de rappe chauffeur voor de nodige tikfouten). In deze mail een paar indrukken van de week die we met een Tanzaniaanse familie hebben doorgebracht.
Op weg
Om 9 uur ’s morgens stonden we klaar voor vertrek. We zouden worden opgehaald. Uiteindelijk kwam om kwart voor 1 ’s middags onze docent opdagen om ons naar ons gastgezin te brengen. Toen we de stad naderden stond een tweede oponthoud ons te wachten. Sinds vorige maand zijn er iedere week explosies om de weg te verbreden die naar de stad op de berg leidt. Deze zondag ging er iets mis. Twee mensen overleden. Het rijtje auto’s werd een rij, en het lange wachten was begonnen. We wisten niet dat het zo’n 3 uur zou duren, maar we hoorden meer dan eens dat we ‘over 10 minuutjes’ weer konden gaan rijden. De kinderen vermaakten zich naast de weg, met andere kinderen. Dat ging best goed, totdat zowel Michaja als een jochie met hetzelfde dopje wilden spelen. Het opgraven van een ander cola-dopje loste het cross-culturele conflict snel op, en het was toch al tijd om te gaan.
Feest
Toen we aankwamen bij ons gastgezin stond het eten (nog steeds) klaar. En het huis was helemaal vol, want er was feest. De zoon des huizes had deze morgen voor de eerste keer communie gevierd, en dat is in de Rooms-Katholieke traditie een groots moment. Er was een koortje uit de kerk en allerlei familie aanwezig. Het was mooi om hierbij te kunnen zijn en te zien hoe vreugdevol gevierd was dat deze jongen van 10 jaar nu ook volop in de kerk mee mag doen. Aan het eind van een serie symbolische handelingen die we niet allemaal volledig begrepen, werden we voor de 3e of 4e keer door iedereen de hand geschud en was het feest, dat ’s morgen om 7 uur begonnen was, afgelopen. Door de vertraging hebben we de halve dag gemist (inclusief de kerkdienst), maar onze homestay is begonnen!
Interessant
Het was in meerdere opzichten een interessante week, zelfs de meest slaapverwekkende uurtjes. Want het was wel even wennen aan het tempo waarin en de manier waarop onze gastfamilie de dagen doorbrengt. Daar heeft deze week ons zeker bij geholpen, om een beetje te zien hoe een ‘normale week’ eruit ziet voor een doorsnee gezin in Tanzania. We hebben nogal wat tijd doorgebracht met zitten en praten. Althans, vooral de mannen. De vrouwen waren vriendelijk, maar niet erg spraakzaam, hoe graag Dorien en Lyndy ook hun Swahili wilden gebruiken. Voor hen waren deze paar dagen daarom niet heel erg opwindend, ook al viel er genoeg te leren.
Babu!
Voor mij was het iets anders, omdat ik eigenlijk de hele dag kon praten en van alles gedaan heb. De meeste dingen samen met Dorien, Lyndy, en de kinderen, andere dingen alleen met de heer des huizes, bwana Margaritha. Het was ook interessant om te zien hoe de ouders met hun kinderen omgaan, dat is toch anders dan in onze cultuur. De moeder was duidelijk de spil in het gezin en staat het meest dicht bij de kinderen (die veel in de keuken te vinden waren). De kinderen draaiden volop mee in het huishouden, vooral de dochters. De vader concentreerde zich meer op zijn gasten en gaf de kinderen opdrachten wat ze moesten doen. Babu (‘opa’) was vooral dol op Elisa, en dat mocht iedereen weten (vooral als er andere Tanzanianen in de buurt waren ;-)!
Spelen
Michaja en Elisa raken er echt ermee vertrouwd om met de kinderen hier te spelen. Toen we in de buurt wat gingen rondwandelen, begon Michaja spontaan met een ander jongetje te spelen. Heri’s knikkers waren interessant en met een mix van Swahili en Engels kwam ze een heel eind. Het spel spreekt natuurlijk ook voor zich…
Eten
Het eten was traditioneel Tanzaniaans en prima! Niet alleen dat, het was ook geheel symmetrisch verdeeld over de week. De eerste 3 dagen aten we rijst, bonen, spinazie en een sausje, en de andere dagen idem dito. De lunch en het avondeten waren dan ook eender. Bovendien, het eten werd ‘gratis thuisbezorgd’ (zie foto).
Meestal aten we ’s middags om een uur of 2-3, en dan ’s avonds laat nog een maaltijd. Als de kinderen eerder honger hadden, dan kregen ze een bordje uji, een zoete pap. Maar ze hebben beiden goed gegeten deze week, dat geeft hoop! De maaltijden aten we vaak met alleen de vader en zijn zoon, of alleen met de dochters. De moeder, die voortreffelijk kon koken, at op andere tijden.
Oogsten
Dinsdags was een interessante dag, want we mochten meehelpen met de oogst van zonnebloemen. De zonnebloempitten worden gebruikt om zonnebloemolie van te maken, en de olie uiteraard om mee te koken. ’s Morgens om 7 uur vertrokken we achterop een pickup naar het veld, zo’n uurtje rijden buiten de stad. Op het veld vonden we een mooi plekje in de schaduw, onder een bamboe-achtige boom.
Ook al is het hier in Tanzania vooral vrouwenwerk – werken op het land en het oogsten – het was
leuk en goed om te zien hoeveel werk er zit in een flesje zonnebloemolie. Eerst moesten we de zonnebloemen eraf snijden en de volle manden naar ‘de vrouwen’ brengen, die met een stok de pitten eruit sloegen. Aan het eind van de dag hadden we 2 grote jutezakken vol (behalve zere spieren, ruwe handen, en vermoeide hoofden).
In deze week hebben we iets geproefd van de gastvrijheid van een Tanziaans gezin. De vader zei tegen ons bij het afscheid: “het is voor ons een zegen om gasten te ontvangen. Niets is erger dan alleen te zijn of geen vrienden en gasten te hebben.’ Ook was het een leerzame week omdat we alleen maar in het Swahili gesproken hebben. En een bemoedigende week: want we kunnen nu echt voldoende met de taal uit de voeten om in Musoma aan de slag te gaan!
Swahili-interview
Direct na de homestay hadden we ’s morgens een ‘Language Proficiency Interview’ in de stad. Dit is een interview van een half uur waarin gekeken wordt welk niveau Swahili we in de afgelopen maanden bereikt hebben. De interviews gingen goed (al hadden we achteraf het gevoel dat we veel gecompliceerder Swahili hadden kunnen gebruiken), en de resultaten waren bemoedigend. Op basis van dit gesprek (dat uiteraard een momentopname is) zitten we nu beiden op ‘Advanced Mid’ en ‘Advanced High’. Zowel de docenten als wij zijn hier tevreden over, het is voldoende niveau om in een werksituatie uit de voeten te kunnen.
Diploma-uitreiking
Toen we donderdag terugkwamen, zagen we dat de banda waarin we 4 maanden lang gegeten hadden, helemaal afgebrand was. Kortsluiting ’s nachts. Vrijdag hadden we de Graduation. Het was leuk! We hadden alledrie een speech in het Swahili voorbereid, en we hadden voor iedere docent een nieuw spreekwoord bedacht. Daarna mochten de andere studenten en de docenten wat vriendelijke woorden zeggen en kregen we ons certificaat. Het zit erop!
Komende woensdag hopen we ’s middags het vliegtuig te pakken te krijgen richting Musoma, een vlucht van zo’n 2 uur. Willen jullie bidden voor een veilige reis?