Karibuni Musoma! Om even voor 5 ’s middags landde het kleine vliegtuigje met een vriendelijke stuiter op de onverharde landingstrip van Musoma. Eindelijk, wat hebben we er naar uit gezien om in Musoma aan te komen. En nu zijn we er!
Op weg
We zagen dat een van onze collega’s al op ons wachtte, en zowaar alle koffers waren meegekomen. We kregen eerst een snelle tour door Musoma om een idee te krijgen hoe groot of klein het stadje is. Natuurlijk onthoud je daar niet zo gek veel van, omdat echt alles nieuw is. Maar na een dag of 2 begint alles een beetje op z’n plek te vallen. Inmiddels weten we echt al veel dingen te vinden! Op het kantoor ontmoetten we nog een heel stel nieuwe collega’s, en daar stond onze auto op ons te wachten. We zijn er erg tevreden over, een Toyota Hilux Surf, groot genoeg, geschikt voor de wegen hier, en rijdt erg soepel (zolang ik maar geen drempel over het hoofd zie, zoals vorige week gebeurde). Zonder auto kom je hier niet zo ver, hebben we ontdekt, en daarom zijn we blij dat we de auto al konden overnemen van een collega voor we hier kwamen. Het rijden is een uitdaging, maar tot dusver heeft nog niemand kennis hoeven te maken met een van onze bumpers. Ik wil proberen om hier ergens een fiets te kopen, want het vertaalkantoor is niet zo ver bij ons huis vandaan. Dan kan Dorien de auto gebruiken om naar het andere kantoor te gaan en de kinderen bij de kinderoppas te brengen.
Muskietennet
De eerste dagen hebben we vooral gebruikt om uit te vinden waar we alles kunnen vinden. Na de eerste nacht kwamen we er achter dat onze klamboe wel aan vervanging toe is, en hij was ook wel erg klein. Wij dus op weg naar de binnenstad, naar een kledingzaak waar ze goed naaien kunnen. Ik had de maten opgeschreven voor zowel het net als het houten frame waar het net aan zou moeten hangen. Er was echter één probleem: onze vriend ‘de naaier’ rekende liever met ‘feet’ en ‘inch’ en kon niet uit de voeten met centimeters. Onze andere vriend ‘de houtboer’ rekende echter liever met centimeters. Uiteindelijk leken ze ergens overeenstemming over bereikt te hebben, maar ik was er niet geheel gerust over. Hij ging akkoord met een 50% aanbetaling, de rest zou hij krijgen als het goed paste. 2 dagen konden we het ophalen. En ja, het was goed werk! Afgezien van het feit dat de klamboe in vergelijking met het frame te klein is (of het frame te groot), pastte het precies en slapen we veilig en ruim, buiten het bereik van de ons vijandig gezinde muggen.
Lief, maar angstaanjagend
We hebben het werkelijk getroffen: het huis waar we nu voor een jaar in kunnen wonen is een goed en mooi ruim huis. Inmiddels hebben we het een beetje ‘van ons’ gemaakt door onze spulletjes een plek te geven, en we hebben de studeerkamer ingericht (eindelijk weer een plek om te studeren na meer dan een jaar!). De kinderen genieten van alle ruimte die ze hebben om te spelen en alle nieuwe boekjes en speelgoed die het andere Nederlandse gezin (familie Rietveld) voor ze achtergelaten heeft. Als we hond netjes in z’n hok opbergen, kunnen ze ook genieten van het spelen in de tuin, een mooi stukje gras onder de sinaasappel- en mangoboom.
Trix is een prima hond: goede bewaker en lief voor de kinderen. Maar dat kunnen ze nu nog niet zo waarderen, want alle onverwachte dingen die hij doet zijn nogal angstaanjagend (bijv. gapen of op z’n achterpoten gaan staan en dan 2x zo groot zijn als de kinderen zelf). Maar dat komt wel goed, ik denk dat het de beste hond is die je je kunt wensen in onze situatie. We moeten nog even wennen dat het stroom zo vaak uitvalt, soms voor hele avonden. En als je dan nog niet zo goed de weg weet, is het net een beetje te donker. Inmiddels hebben een collectie kaarsen en olielampen klaarstaan om ons op weg te helpen. Alles is nieuw, en dat is wel veel. Aan het eind van de dag zijn we dan ook best wel moe, en blij als Michaja en Elisa lekker liggen te slapen.
De kerk dicht bij ons huis
Hier in Musoma houden ze van muziek. En blijkbaar veronderstelt iedereen dat de nabije en verre buren het zeer op prijs stellen om hiervan op de hoogte gehouden te worden. Zo staat er aan de overkant van de zandweg een kerk, de African Inland Church. De hele week oefent het koor, en we kunnen er volop van meegenieten. Afgelopen zondag hebben we de dienst bezocht, samen de de leider van het vertaalteam. We waren ruim een uur te laat, omdat ze onlangs de tijden waarop de dienst begint aangepast hebben. Niettemin, de diensten duren lang genoeg om nog genoeg mee te krijgen. Inmiddels kunnen we aardig wat van een dienst meekrijgen, omdat we gewend raken aan het snelle Swahili. Het viel ons op dat er niet samen gezongen werd, de gemeente luisterde naar een koor dat aanbiddingsliederen zong en danste. We willen proberen te begrijpen wat hier de redenen voor zijn. De preek was uitzonderlijk goed (én kort, nog geen uur). Het was een duidelijke uitleg van het Evangelie, met name wat het betekent dat we ‘vrij van de wet’ zijn en ‘in vrijheid leven’ mogen. Veel van de preken die we hier in Tanzania gehoord hebben gaan over ‘hoe word je een betere christen?’ en zijn erg op gedrag gefocust, niet op God of op Zijn liefde (die onvoorwaardelijk is en niet afhankelijk van ons gedrag). We hoorden van onze collega’s dat preken als deze vrij uniek zijn hier in de regio. Een van de redenen ligt bij de theologische opleidingen of het gebrek eraan. Maar daarover later meer. We waren in ieder geval blij om op onze eerste zondag in Musoma Injili gehoord te hebben, de vreugdevolle boodschap van God!
Mijn eerste dag met de vertalers
Gisteren en vandaag ben ik voor het eerst naar het vertaalkantoor geweest om met de vertalers kennis te maken en met het werk te beginnen. Ik ben begonnen met het team dat werkt aan de Kabwa taal, een taal die door een kleine tienduizend mensen gesproken wordt in deze regio. De twee vertalers heten Paul Nyanduru Meja en John Rafael Masige. De afgelopen maanden heeft collega Dave met hen gewerkt aan het vertalen van Lukas 1-2 (Kerstevangelie), en ze zijn begonnen met het vertalen van Lukas 22-24 (het Lijdens- en opstandingsevangelie). Gisteren was de vertaalcontrole van de eerste verzen van Lukas 22, over dat Jezus twee discipelen eropuit stuurt om de Pesach-maaltijd klaar te maken. We hebben bijna 2 uur gewerkt aan het controleren van 4 bijbelverzen! Maar het moet ook wel, want iedereen wil het vertaalwerk zo goed mogelijk doen. En welk woord moet je gebruiken voor ‘Satan’ in de Kabwa-taal? Kun je het woord voor ‘boze geest’ gebruiken (erisambwa), of toch niet? Moeilijk werk, maar toch heel mooi! Ik voel me zo bevoorrecht om hier aan te mogen meehelpen!
Een foto met bijna iedereen van het bijbelvertaalteam in Musoma. Zoek de Kamphuisjes!
Papieren kwijt!
Deze week hadden we opeens een probleem. Omdat we volgende week met onze auto de grens moeten oversteken voor de conferentie in Kenia, hebben we een hele papierwinkel aan stempels en documenten nodig. Iemand van het team had onze auto-registratie-kaart nodig (zeg maar het kentekenbewijs, maar dan deel 1,2,3 inéén) om een bepaald document te krijgen. Echter, de envelop waarin ons kentekenbewijs én die van 2 anderen auto’s inzat, raakte zoek. Ergens verloren in Musoma, en de persoon had geen idee waar hij was. Dit kon een groot probleem worden, omdat ze ons niet met de auto de grens over laten zonder kentekenbewijs. Na een halve dag zoeken was het nog steeds kwijt. Maar ’s middags rond een uur of 3 kregen we een berichtje: onze papieren zijn gevonden! Een dominee in ons vertaalteam had op de radio een bericht verspreid dat onze papieren kwijt waren en of de vinder ze naar het politiebureau wilde brengen. De persoon die ze op dat moment gevonden had, luisterde niet naar de radio, maar zijn vrienden wel, en zo kwam alles weer terug. We waren er erg blij om, uiteraard. En dat we achteraf allerlei mensen beloningen moesten geven (de vinder, de politie, de radio-mensen), kon onze vreugde nauwelijks drukken.
Kenia
Hoewel we ons nu een beetje gesettled beginnen te voelen, moeten we alweer onze koffer gaan inpakken voor de reis naar Kenia. Volgende woensdag, voor zonsopgang, hopen we te vertrekken. Het zal een lange rit naar Nairobi worden, en de papierenwinkel bij de grens kan wel een uur gaan duren. Willen jullie bidden voor bescherming onderweg? Vooral in Nairobi schijnt het autorijden een nachtmerrie te zijn, en ik zie daar dan ook wel tegen op. Aan de andere kant zien we uit naar de conferentie waarin we geestelijk toegerust hopen te worden en al onze collega’s uit Tanzania en Oeganda zullen ontmoeten. Willen jullie ook bidden voor een gezegende conferentie?
Onze hartelijke groeten,
André, Dorien, Michaja en Elisa
ps. voor wie wil opzoeken waar we wonen in Musoma: aan het eind van de landingstrip, zo’n 30 meter er vandaan.