Corona-enkelband

De onverwacht scherpe toename in het aantal covid-besmettingen in Rwanda is zorgwekkend. De hoofdstad Kigali is momenteel het epicentrum, en ons deel van de stad (Kimironko) blijkt momenteel de grootste brandhaard te zijn.

Dorien voelde zich begin vorige week wat ziekig en moe, maar verder niets verontrustends. Tot het toch wel heel lang duurde en ze na vijf dagen haar smaak kwijtraakte. Op maandagmiddag zijn we toch maar gaan testen, en ze bleek inderdaad corona te hebben. Na Dorien’s positieve test, heb ik ook gelijk maar een test gedaan, maar die was negatief. Gelukkig mocht Dorien naar huis om daar uit te zieken en zich 14 dagen te isoleren.

En toen stond daar opeens de politie voor de deur. Met een soort enkelband, een groot-uitgevallen gps-horloge. De agent schroefde de gps op haar pols en waarschuwde Dorien om niet buitenshuis te gaan, want er zou een belletje gaan rinkelen op de alarmcentrale. Ook ik kreeg nog een waarschuwing mee. Waarom ik toch op blote voeten door een besmet huis liep?! Het contrast met zijn glimmende zwarte laarzen was ook wel erg groot.

Ik vroeg aan de agent of alle positieve gevallen een gps kregen. Hij zei van wel. Als het klopt, dan zijn dat er momenteel 800-900 per dag!  De agent gaf ons een telefoonnummer om over 14 dagen te bellen als we een negatieve test konden laten zien. Beterschap! En weg was hij weer.

In een recent krantenartikel vertelt iemand over zijn beklemmende gevoel om zo dag en nacht gevolgd te worden. Er wordt onder andere gesuggereerd dat alleen mensen waarvan vermoed wordt dat ze zich misschien niet aan de zelf-isolatie regel houden een gps om krijgen. Hoe dan ook, Dorien heeft hem nu om. En iedere voetstap, of uurtje diepe slaap wordt geregistreerd.

Gelukkig voelt Dorien zich momenteel alweer een stuk beter. Haar smaakvermogen is weer grotendeels terug en we hopen dat ze er geen langdurige gevolgen aan overhoudt. Ik en de kinderen (ook Michaja is weer thuis!) zijn tot nu toe gezond gebleven.