Mijn mountainbike stond zeker in mijn top-10 van onze ‘meest gemiste spullen’. Ik gebruikte hem vaak om naar het vertaalkantoor heen en weer te rijden, en mijn conditie was mede daardoor prima op peil. Ik baalde dan ook nogal toen ook mijn fiets gestolen bleek. Totdat….
We kregen een tip binnen dat mijn fiets zich waarschijnlijk in Kiabakari bevond, een dorpje zo’n 40 kilometer buiten Musoma. Ik had niet veel zin om daar helemaal naar toe te rijden en uit te vinden dat het toch een andere fiets was, dus ik stuurde mijn bewaker er naar toe om uit te zoeken of de fiets er al dan niet was. Op de bewuste zaterdagmorgen kreeg ik van hem een telefoontje: ‘Ja, je fiets is in dit dorp, maar hij is verkocht aan iemand anders. We vinden wel uit aan wie, maar kom maar vast!’ Binnen een half uurtje was ik in Kiabakari. De bewaker had zijn vrouw ook meegenomen, en zij bleek een neusje te hebben voor het opsporen van mensen. Via via, want iedereen kent immmers iedereen, kwam ze erachter wie de fiets verkocht had. Ze had echter niet verteld met welk doel ze de fiets wilde hebben, en deed zich voor als iemand anders. Toen de bewuste man echter in de gaten kreeg dat ik ook in het dorp was, kwam hij met een heel ander verhaal: Hij had de fiets nooit gehad of verkocht. We gebruikten een beetje dreiging, waarna hij ons bij het huis bracht van degene die de fiets van hem had gekocht. Ik bleef een eindje bij het huis verdaan achter, om de situatie een beetje rustig te houden, maar het liep op een felle discussie uit waar de ganse familie aan mee deed. We besloten gelijk de politie in te schakelen.
Inmiddels had ik de inspecteur uit Musoma al gevraagd het politiebureau in Kiabakari te informeren dat we eraan kwamen, dus we kregen gelijk de hulp die we nodig hadden. De dienstdoend agent en zijn wapenbroeder stelden snel orde op zaken. De agent, een man van rond de 60, had een natuurlijk gezag in het dorp. Binnen 5 minuten waren we op weg naar de plek waar mijn fiets zou moeten zijn: op een begrafenis.
Het zou niet al te ver zijn. Nu weet ik inmiddels wat dat (niet) betekent, maar dit was onze beste kans. We verlieten de hoofdweg en kwamen op een koeiespoor die zijn beste tijd had gehad. De 8 inzittenden klaagden niet over de vele kuilen, maar dat was niet meer dan beleefd. Het werd spannend op de stukken waar de helft van het pad was weggespoeld tijdens het laatste regenseizoen. In ieder geval twee keer (zowel op de heen- als terugweg), was ik bang dat we zouden kantelen, maar gelukkig gleed het achterwiel op tijd naar beneden, en konden we ons er met de 4-wheeldrive uit trekken. Na zo’n 30 minuten kwamen we op een stuk waar we absoluut niet verder konden. In de verte zagen we een groepje huisjes bij elkaar, niet ver van de heuvel waar de eerste president van Tanzania (Julius Nyerere) geboren was. Daar moesten we wezen. Via een smal paadje kwamen we bij de omheining van het groepje huizen waar de begrafenis gaande was.
Binnen de omheining zaten zo’n 200 mensen op de grond ugali te eten. Iedereen kee k op toen twee gewapende agenten, een blanke en nog vijf onbekenden het terrein opliepen. De politieagent vroeg aan de oudste toestemming om mee te werken aan het politieonderzoek. Inmiddels zagen we een fiets staan die wel wat op die van mij leek. Maar…. de kleur van het frame was anders, en de stuurstang was veel nieuwer, en de versnellingen waren nieuw. Was dit wel mijn fiets? Maar ja, geen twijfel mogelijk, ik herkende verschillende dingen die ik onlangs gerepareerd had. Dit was em! Het was een bijzonder gevoel: ongeloof of opwinding, zelfs iets van boosheid (dit was immers het finale bewijs dat onze bewaker het dus écht heeft gedaan, misschien zat ik onbewust nog in de ontkenningsfase). De fiets werd in beslag genomen, en de eigenaar gearresteerd.
Eenmaal terug in het dorp zelf, moesten we eerst nog een huiszoeking doen. Misschien vonden we nog wel meer spullen. Het bleef bij het vinden van een kettingslot uit ons huis. Ook de eigenaar van dit huis werd gearresteerd. De hele buurt had zich tegen die tijd bemoeid met het onderzoek.
Met inmiddels vier arrestanten achter in onze auto, ergens op of onder de fiets die ook achterin lag, vertrokken we naar het politiebureau. De hoofdadgent deed ‘zijn onderzoek’, en besloot dat twee arrestanten naar het bureau van Musoma moesten om daar verhoord te worden. Toen ik weer terug reed naar huis (met mijn fiets, een agent en twee arrestanten), was het al half zes ’s avonds. Ik had nog steeds niet gegeten of gedronken, maar voelde me toch voldaan.
Inmiddels gebruik ik de fiets weer met veel plezier. Saillant detail: de fiets is nu in betere staat dan voordat hij gestolen werd!
