Vorige week zondag was het in verschillende landen ‘Bijbelzondag’. Een zondag waarin stil gestaan wordt bij de waarde van het Boek van God. Onze organisatie was uitgenodigd om in een tiental kerken in Musoma een presentatie te geven over het bijbelvertaalwerk dat we in deze regio doen, en te spreken over de waarde van bijbelgebruik. We vertrokken ’s morgens om 9 uur naar de Free Pentecostal Church of Tanzania, zo’n 5 minuutjes bij ons huis vandaan. Dorien, de kinderen, Lyndy (de juf van zendingskinderen) en ik. Onze Tanzaniaanse collega zouden we bij de kerk ontmoeten.
De dienst begon met een ‘zondagschool’. Niet bedoeld voor de kinderen (die kregen later hun eigen programma), maar voor de gemeente. Deze morgen ging het over van alles en nog wat, maar vooral over het gehoorzamen van de Schrift. Het was een duidelijke en evenwichtige les, waar ik erg van genoten heb.
De combinatie ‘Pinkster’ en ‘Tanzaniaans’ stond garant voor de nodige decibels. Niet erg comfortabel als je als gasten op de eerste rij zit, vlak voor de grote luidspreker. Nu waren we de Tanzaniaanse preekstijl wel gewend, maar de tijd van aanbidding in een Tanzaniaanse pinkstergemeente was voor ons toch nieuw. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven, maar het komt dicht bij ‘ieder voor zich – en zo luid als je kunt’. Nogal anders dan de aanbidding in de meeste andere kerken, waar de liederen vooral uit bijbelteksten bestaan. Maar blijkbaar is ook dit een manier om God de aanbidding te geven die Hij verdient.
Na een uurtje of zo werden we uitgenodigd om de gemeente toe te spreken. Mijn collega bijbelvertaler, Mussa Tobias Karume Chory, sprak eerst zo’n 15 minuten over het werk van onze organisatie in Tanzania, en vooral in dit deel van het land. Daarna mocht ik zo’n 20 minuten spreken over de kracht van het Woord van God. Ik heb vooral de nadruk gelegd op het belang om de Bijbel echt te gebruiken. Net zoals je dorst blijft houden wanneer je niet drinkt, zo blijf je geestelijk zwak wanneer je de Bijbel niet gebruikt. Je sluit je als het ware af van alles wat God tegen je te zeggen heeft. In deze cultuur is het niet naar iemand luisteren een grote schande. Ik heb dat gebruikt om mensen aan te moedigen God aan het woord te laten. Ik zie de zwakte van de kerken en het leven van veel gelovigen hierin, dat de Bijbel vaak een gesloten boek is. Nu zijn daar een aantal begrijpelijke redenen voor (bijv. dat de Bijbel niet beschikbaar is in de moedertaal, dat veel mensen oogproblemen hebben en veel huizen slecht verlicht zijn, dat veel mensen niet gewend zijn om te lezen, enz.), maar toch is God er duidelijk over dat Hij Zijn woorden wil gebruiken om Zijn kinderen op te bouwen in hun geloof. De reden dat we zoveel jaren in het vertalen van de Bijbel steken, is dat we mensen in staat willen stellen om God te horen spreken, en Hem te begrijpen. De Bijbel is geen doel op zich, het is eigenlijk de ‘mond van God’ waarmee Hij zichzelf bekend wil maken aan mensen, zodat ze Hem liefhebben, volgen, en aanbidden met hun leven. Ik hoop dat mensen zich aangemoedigd gevoeld hebben om heel bewust naar God te luisteren, en zich door Hem te laten leiden.
De overige uren van de dienst waren gevuld met een met overtuiging gebrachte preek, tijd van aanbidding, de inzameling van gaven, en een stel mededelingen. Er volgende een discussie over of de volgende dienst op zondag of op zaterdag gehouden zou moeten worden (vanwege de verkiezingen in Tanzania). Er werd besloten een vroege en korte dienst te houden op zondagmorgen, zodat daarna iedereen kon stemmen en naar huis gaan. Na de dienst hebben we nog wat meegebrachte Bijbels verkocht, en kregen we wat te drinken in het kantoortje van de dominee. Het was een waardevolle dienst, waarin de Bijbel ruimschoots aan het woord gekomen was.