Weer tijd voor een bericht vanuit Tanzania. We vinden het erg leuk om zoveel e-mail en post vanuit Nederland te krijgen, heel erg bedankt! Het is fijn om te horen hoe het met jullie gaat en wat er allemaal in Nederland gaande is.

Gezond
De tijd gaat hier ook snel, we hebben er al weer 9 weken in Tanzania opzitten. En als we om ons heen kijken, dan zijn we zo blij dat we al die tijd gezond geweest zijn en dat niet een van ons ziek is geweest. Hoewel we dagen hebben dat het niet zo loopt (of op school of met de kinderen), hebben we doorgaans voldoende energie om te genieten van de dingen die we leren en meemaken. We worden op heel veel manieren gezegend, en daar danken we God voor.

Swahili en Tanzania
Iedere week komen we weer een stapje verder in onze Swahili-studie. Het luisteren en spreken gaat steeds beter en de drempel om een gesprek te beginnen wordt steeds lager. Het is eigenlijk gewoon heel leuk, en een goede kans om nieuwe zinnen te oefenen. We worden er zowaar creatief in. Naast het leren van Swahili doen we meer. Vrijdagmorgen hadden we een sessie over de Tanzaniaanse cultuur. We hebben gepraat over kerkdiensten, muziek, geld, traditionele Afrikaanse religie, tijd, klagen, conflicten oplossen, en nog veel meer. Het was erg goed, vooral omdat we nu met de Tanzaniaanse docenten konden praten over dingen die je normaal gesproken niet zo expliciet benoemt (in deze cultuur). De docenten daagden ons uit om niet alleen naar het gedrag van Tanzanianen te kijken, maar even een stapje dieper te gaan, en de vraag te stellen: waaróm doen ze het, wat zijn de onderliggende waarden die in deze cultuur zo belangrijk zijn? Het zijn vragen die ons verder helpen om deze cultuur te begrijpen.

Rijbewijs
Vorige week vrijdag moesten we de stad in om ons Swahili te oefenen op het postkantoor, het busstation en het politiebureau. Dorien ging met Lyndy naar het busstation om uit te vinden wat de tarieven zijn om met de bus naar Dar es Salaam te gaan en of we met de bus in Musoma kunnen komen en hoe het zit met de baggage en zo. Ondertussen ging ik naar het politiebureau om m’n Tanziaanse rijbewijs te krijgen. Al eerder hadden anderen drie pogingen gedaan om m’n rijbewijs te krijgen, maar om telkens weer wisselende en ondoorzichtige redenenen wilde de agent hem niet afgeven. En dat terwijl ik toch alle papieren heb, er is alleen nog een krabbel van een ambtenaar voor nodig. Maar goed, met frisse moed en een beetje hoop toch maar zelf proberen. Vóór mij was iemand die een hele stennis maakte omdat het wachten hem te lang duurde. De agent werd daarop pisnijdig en liet hem weer achteraan sluiten. Ik was de volgende. Ai, geen goed moment om als blanke aan de beurt te zijn. Enfin, ik begon braaf in het Swahili (want dat was de opdracht), maar na alle begroetingen en mijn uitleg van de situatie, kwam ik er na drie korte vragen wel achter dat er een probleem was. Vrijdag was de allerslechtste dag om voor een rijbewijs te komen, zei de agent. Misschien, als ik op een andere dag ’s morgens terug zou komen, dan zou de eerste krabbel gezet kunnen worden. Maar… het was een gecompliceerd proces en er moesten in ieder geval 3 ambtenaren aanwezig zijn en waarschijnlijk moest ik nog een of twee keer terug komen. Dat klonk mij uiteraard niet aantrekkelijk in de oren. Een paar keer terug komen, onder lestijd, terwijl je nooit weet of de betreffende persoon op het bureau is en of hij je deze keer zal helpen of niet. Het antwoord op m’n opmerking dat ik ’s morgens onmogelijk een paar keer naar de stad kan komen was kort maar helder: “als het belangrijk voor je is, moet je terug komen; als het niet belangrijk voor je is, dan niet!”. Daar zit wat in. Eenmaal terug op de taalschool even overlegd met anderen. Wat blijkt: vrijwel niemand van de buitenlanders is in staat om in Iringa een Tanzaniaans rijbewijs te krijgen. Advies: bespaar je alle vergeefse moeite en probeer het in een andere stad (en gebruik zolang je internationale rijbewijs). Dat doen we dan maar…

Voetbalwedstrijd
Onze taalschool is sinds kort sponsor van een nieuw voetbalteam in een dorpje hier dicht bij (en waar een aantal van de personeelsleden vandaan komen). Pauli – een sportieve Finse medestudent – en ik waren uitgenodigd om een wedstrijd te bekijken en mogelijk mee te doen. Toen we aankwamen zagen we een belabberd veld met wel 150 mensen (de meesten als toeschouwer uiteraard). De twee teams werden geïntroduceerd en iedere speler werd voorgesteld. Het ’thuisteam’ had geen shirts, maar was wel uiterst gemotiveerd. De coach stelde mij op in het middenveld om in de wedstrijd te beginnen (ai, m’n conditie!). Deze positie was vreselijk interessant, omdat het middenveld in feite overgeslagen werd bij iedere aanval. Als individuele spelers waren ze erg goed, zelfs op het heuvelachtige veld met gras van 20 centimeter hoog, maar van teamwork was absoluut geen sprake. Het op een na belangrijkste doel van de keeper leek te zijn om de bal in een keer in het andere doel te schieten (wat nimmer lukte), en de aanvallen waarbij meer dan 2 spelers betrokken waren, waren op een hand te tellen. Het publiek was niettemin geweldig enthousiast, vooral bij individuele hoogstandjes. Het is een mirakel dat ik zonder blessures de eerste helft overleefd heb (de groene plek op m’n scheenbeen niet meegerekend). Uiteindelijk werd de wedstrijd voor tijd gestaakt omdat er een heftige blessure was met een hoop bloed erbij. Hoe dat precies afgelopen is, weet ik niet, want we wilden voor donker weer thuis zijn. De score was 1-0, en ik speelde in het verliezende team.

Vrienden
1riverfriends Niets is zo kostbaar als een goede familie en goede vrienden. Familie hebben we hier niet, maar vrienden hebben we wel gekregen. Inmiddels is Shona uit Canada weer terug naar Dar es Salaam (zij is het meisje links op de foto), maar wij hopen haar in onze week vakantie – ergens in mei – weer te zien als we ook naar Dar zullen gaan (en dan gelijk onze auto hopen op te halen). Lyndy zal bij ons blijven en meegaan naar Musoma (zij staat helemaal rechts op de foto). We zijn erg blij met haar vriendschap en doen veel serieuze en ontspannende dingen samen. En ze is geweldig voor de kinderen. Michaja en Elisa zijn dol op haar en wij zijn er heel blij mee. Iedere week geeft ze ons een middagje vrij door vrijdags op de kinderen te passen. Het is heerlijk om dan even “vrijaf” te hebben.

Bijzondere beesten
We blijven ons verbazen over wat hier allemaal rondloopt. Inmiddels hebben we een hele collectie muizen, ratten, slangen en insecten ontmoet. Maar deze week zagen we toch 2 fascinerende beesten. Eerst een mooie kameleon die in korte tijd allerlei verschillende kleuren kreeg, afhankelijk van waar hij naar keek (nu kijkt ie naar Doriens ogen, denk ik).

2kameleonDe andere was ronduit fascinerend. Een enorme wandelende tak, met vleugels en een staart die bewoog als die van een schorpioen. Ik heb nog nooit zo’n groot exemplaar gezien en de vleugels op z’n rug waren heel apart.

3walkingstick

Michaja en Elisa
Als de kinderen genieten, dan genieten wij daar ook van. En als andere mensen van onze kinderen genieten, dan genieten we daar nog een keer extra van. Afgelopen week zorgde Michaja voor heel wat lachende gezichten. Ze kwam aanlopen met Elizabet. Elizabet had, zoals zo vaak, Elisa in een draagdoek op haar rug. Maar nu droeg Michaja ook een draagdoek, met daarin… haar pop. Heel erg schattig.

Vanmorgen hebben we een lekkere wandeling gemaakt over de heuvels rond de campsite. Elisa in klederdracht, Dorien met haar wandeltak.

4dorienelisawalk

Michaja wilde onderweg niet op de foto (althans niet zonder een kwasi-boze grijns). Maar de bloemetjes die ze had geplukt mochten wél op de foto.5michajaflower

Genoeg voor vandaag. Hopelijk genieten jullie net zoveel van het leven in Nederland als wij hier in Tanzania. Alle mooie en goede dingen die we meemaken zijn een geschenk van God, die we dankbaar mogen aanvaarden en… blij om zijn! En voor de moeilijke dingen die we meemaken, is deze zelfde God onze goede Vader die voor ons zorgt, iedere dag opnieuw.

Geef een reactie

Post Navigation