Ons “verjaardagsweekend” (14 – 15 nov) brachten we door op het eiland Lukuba. We werden met een bootje opgehaald vanaf het strand. We kwamen gelukkig veilig aan ondanks Elisa’s pogingen om in het water te vallen. Onderweg zagen we nog allerlei vogels waaronder een soort pelikanen. Al met al duurde de boottocht een klein uurtje. Mooi even de tijd om erbij stil te staan dat ik weer een jaartje ouder ben…
Lees verder →
Afgelopen vrijdag was ik ‘mhubiri’ (‘prediker’) tijdens de wekelijkse kapel op de bijbelschool. Het is een dienst van ongeveer anderhalf uur, waarin naast zang en gebed door een gastspreker of docent wordt gepreekt. Vrijdag was het mijn beurt. Ik heb gepreek over het voorrecht als we temidden van andere christenen leven, om elkaar te bemoedigen en op het rechte pad te houden. Ik preekte over de tekst uit Hebreeën 3:12-14 dat we erop moeten toezien dat niet iemand door de zonde verleid wordt, maar dat we hem moeten vermanen en terug brengen op het rechte pad. Jakobus zegt dat het een goed iets is als we een zondaar tot inkeer kunnen brengen; het betekent immers zijn redding. Maar het grote probleem hier (en helaas ook in de Nederlandse kerk) is dat veel christenen die verstrikt raken in zonde, hun zonde bedekken. Lees verder →
Vandaag heb ik mijn laatste echte les gegeven aan de bijbelschool even buiten Musoma. Met gemengde gevoelens neem ik afscheid van ‘mijn studenten’. Dit semester heb ik samen met 20 studenten het boek Handelingen bestudeerd. Het is voor zowel mijzelf als voor de studenten een erg goede tijd geweest. We hebben zoveel nieuwe dingen ontdekt over Gods plan met deze wereld, de kracht van de Heilige Geest, de eerste christengemeente, vervolging, zendingswerk, omgaan met weerstand tegen onze bediening, en vooral over Jezus Christus zelf. Het zijn deze studenten die na het afronden van hun opleiding aan de bijbelschool (Mennonite Theological College of Eastern Africa) zullen beginnen als evangelisten, predikanten of oudsten ergens in Tanzania. Iedere student heeft een uitgebreide uitleg van het boek Handelingen meekregen om te gebruiken als ze hun preken voorbereiden. Vaak is de Bijbel het enige boek dat deze studenten hebben in een taal die ze kunnen begrijpen (in dit geval: Swahili). Met de college-aantekeningen die ik in het Swahili geschreven heb, kunnen ze de boodschap van het boek Handelingen verder doorgeven met meer diepgang dan veel preken doorgaans hebben. Bid met mij dat deze studenten een zegen zullen zijn voor Gods kerk in Tanzania.
Het is bijna een jaar geleden dat de eerste Tanzanianen werden aangenomen om te worden getraind tot bijbelvertalers in ons project. Voor iedere taal zijn twee vertalers aangesteld. Er is heel wat training gegeven, over het leren schrijven van hun eigen taal, het gaan gebruiken van computers met vertaal-software, het doen van exegese, het herkennen van vertaalproblemen, en natuurlijk het oplossen ervan. Een hele klus, en de een gaat het makkelijker af dan de ander. Maar nu zijn we op een punt dat ieder team, alle negen talen (voor wie de namen wil weten: Simbiti, Kwaya, Jita, Zinza, Kabwa, Ikizu, Zanaki, Ikoma en Ngoreme), het Kerst-Evangelie heeft vertaald in hun eigen stamtaal.
We hebben jullie nog bijna niets verteld over iets wat heel belangrijk voor ons is: ons huis. Dus ik ben met de camera in de weer geweest, om het in beelden te vatten, wat niet heel makkelijk is. Omdat er zoveel is om te laten zien, krijgen jullie de rondleiding in etappes.
We beginnen bij de buitenkant. Dit is wat je ziet als je ons terrein op de normale plek (de poort) binnenkomt:
We zitten alweer 281 dagen in Tanzania. Het leven hier krijgt z’n ritme, zeker sinds we in Musoma wonen. We hebben een fijn huis waar we ons thuis voelen, een rustige haven in een altijd in beweging zijnde buitenwereld. Soms is het gewoon fijn om je even af te sluiten, zeker op de dagen dat we thuis geen huishulp of tuinman rond hebben lopen. Maar op veel andere momenten is ons huis gewoon onderdeel van deze cultuur, is het een komen en gaan van weet-ik-niet-hoeveel mensen, ieder met z’n eigen vragen en verwachtingen. De avonden zijn doorgaans voor onszelf, als het donker wordt om 7 uur ’s avonds, en de poort en deuren op slot gaan. Even een paar uurtjes om tot rust te komen, wat te lezen, of weer een verslagje naar ons thuisfront te schrijven. Vandaar: een blog over een paar kerkdiensten waarin iets gebeurde dat ik nog steeds niet helemaal begrijp. Ik wil u laten meevoelen hoe we zoeken naar een weg om deel te nemen aan het kerkelijke gemeenteleven in Musoma. Lees verder →
We hebben alweer een tijdje niet van ons laten horen, maar het heeft een goede reden: we genieten op dit moment zó van ons werk. Ook al is het veel, we geven ons er helemaal voor. En dat betekent dat we de avonden die we thuis zijn, nodig hebben om even te ontspannen en op tijd te gaan slapen. Maar nu willen we graag vertellen over een hoogtepunt in de afgelopen twee weken: de opdraging van het bijbelboek Genesis in de Zinza-taal waar we als gezin bij zijn geweest. Lees verder →
Soms krijgen we de vraag: “zijn jullie nou ook druk op een gewone dag? Hoe ziet een gewone dag er voor jullie eigenlijk uit?” Vorige week heeft Dorien ‘haar dag’ beschreven, hieronder mijn poging: een ‘gewone dag’ als bijbelvertaaladviseur.
6:30
’s morgens om half zeven gaat de wekker weer, vroeg genoeg om na een douche en ontbijt te vertrekken naar het vertaalkantoor. Voor ik kan vertrekken moet ik nog even wat instructries geven aan de mannen die onze tuin aan het opknappen zijn: “die boom er wel uit, die absoluut niet, de stenen mogen daar gelegd worden, enz.” ’s Middags zal blijken of ze het begrepen hebben en het een goed idee vonden of niet. Het is maar 10 minuutjes fietsen naar het vertaalkantoor, maar het blijft altijd oppassen geblazen, vooral voor auto’s die van achteren inhalen. Bij het kantoor staan er al 12 vertalers te wachten, want ik heb de sleutel. Het is 8 uur, een nieuwe werkdag gaat beginnen. Lees verder →
Het is voor iedereen even wennen, maar ook ik (Dorien) ben nu aan het werk. Vier morgens in de week zet ik Michaja en Elisa in hun autostoeltjes en rij ik om kwart over acht de poort uit. Hobbel de hobbel, goed uitkijken voor de scheurbrommers, af en toe even goed toeteren, en dan zijn we alweer bij het kantoor. Niet vergeten tegen iedereen goedemorgen te zeggen en te vragen naar de welstand van de familie… Lees verder →
We voelen ons eigenlijk altijd wel veilig hier in Musoma, in ieder geval overdag. Toch went het maar een klein beetje dat we altijd opvallen. Alleen al ons blanke huidje maakt dat we nooit aan de aandacht van anderen kunnen ontsnappen. Soms zouden we ook wel donkerbruin willen zijn en een beetje onzichtbaar onze weg gaan hier in Musoma. Maar dat zal (voorlopig) niet gaan. Lees verder →