Toen ik zondagavond schreef dat ik op maandag wel even iets zou plaatsen over zondag, wist ik nog niet dat ik zo weinig tijd voor bloggen over had zodra de ELC-cursus begonnen was… Dus een beetje later maar beter laat dan nooit.

Zondagmorgen ben ik met Martin en met Jacob Karels naar de kerk geweest. De kerk heette Evangelical Baptist Church, in High Wycombe (evenals Horsleys Green te vinden met Google Earth!). Het is een tamelijk kleine gemeente, die veel verschillende nationaliteiten herbergt, zelfs de voorganger kwam niet uit Europa (volgens het bordje heette hij Mr. Zulu, en het was inderdaad een zwarte man uit Zuid-Afrika).

We werden warm verwelkomd door iemand van de kerkleiding. In de dienst zongen we veel (hymns, sommige melodieën waren bekend) en werd er meer dan eens gebeden. Bijvoorbeeld aan het begin van de dienst, na het collecteren, na een presentatie van een zendeling, voor de preek, na de preek, aan het einde. De preek ging over de kenmerken van ware wijsheid, uit Jakobus 3. De voorganger was deze week toe aan ‘onpartijdig’ en ‘zonder hypocrisie’. Hij bracht heel concreet over wat dit inhield, om niet partijdig te zijn, net als God die de zon op laat gaan over goeden en slechten, en om niet hypocriet te zijn, aan de hand van de teksten in de evangeliën waarin Jezus de schriftgeleerden aanspreekt als geveinsden / huichelaars. Het was fijn om te zingen en God te aanbidden met christenen van zoveel verschillende nationaliteiten. Wellicht blijven we naar deze kerk gaan.

’s Middags werd er op het Wycliffe centrum een kennismakingsbijeenkomst gehouden ter introductie op de ELC cursus die André de komende twee weken gaat volgen.

 

Oké, het lijkt nu wel te lukken om foto’s erop te zetten… 

Elisa vermaakt zich onderweg door tegen Michaja’s pop te kletsen:

Even rusten onderweg:                                  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Inchecken bij de haven:

  

 

 

 

 

 

 

Met de auto de trein in rijden:  

 

Het Engelse regenachtige landschap:

 

Nu we op het Wycliffe Centrum zijn aangekomen en we ons min of meer geinstalleerd hebben, kan ik jullie even verslag doen van de reis en onze eerste indrukken. Helaas lukt het (nog) niet om foto’s te plaatsen met dit netwerk, maar wellicht vinden we daar nog een oplossing voor.

We vertrokken zaterdag rond half negen ’s morgens. Wonderlijk genoeg paste bijna alles in Martins auto. Alleen Michaja’s buggy en het wipstoeltje van Elisa hebben we maar achtergelaten. De auto zat echt afgeladen vol, tot en met de beenruimte bij de kinderstoeltjes toe. Gelukkig schoten we lekker op, na een uur of twee waren we Antwerpen voorbij en hebben we even de benen gestrekt en kon ik even Elisa voeden. Daarna hebben we doorgereden naar de Eurotunnel. Die begint in Frankrijk bij Calais.

We waren mooi op tijd voor het ‘inchecken’, we moesten er namelijk om 12.50 zijn. Onze paspoorten werden geldig bevonden 🙂. De mevrouw wilde nog even van ons horen hoe je ‘Michaja’ uitspreekt (het kwam er bij haar uit als Mihajja). Net toen we onze richtinggevoel helemaal kwijt waren na een paar minuten rijden over dat uitgestrekte terrein, kwamen we bij de treinen aan. We konden de auto zo de trein in rijden, aansluiten bij de auto voor ons, en daar gingen de deuren dicht. We konden in of bij de auto blijven, terwijl de trein vertrok. Michaja kreeg een speentje en Elisa de borst, om de druk van de oortjes te halen, toen we onder het kanaal doorgingen.

Toen we na een half uurtje uit de tunnel kwamen en de trein uitreden, was het direct duidelijk waar we beland waren: Het miezerde, en de toppen van de heuvels verdwenen in de mist. Het was even wennen met het linksrijden, maar gelukkig zijn we na nog een paar uur rijden veilig en wel in Horsleys Green aangekomen. Eenmaal daar zochten we onze ‘flat’ op. Wat blijkt nou: wat de Engelsen een appartment noemen, is bij ons een flatje, en wat zij een flat noemen, is gewoon een huisje. Wat wij hebben zou je een rijtjeshuis kunnen noemen :-). Het bestaat uit een kleine woonkamer, een compleet keukentje, een douche en wc, en twee ruime slaapkamers met elk twee bedden, en een campingbedje.

We hebben ’s avonds in de gezamenlijke eetzaal gegeten, zoals we vanaf nu elke avond zullen doen. Daar werd ons bordje volgeschept met een lekker maaltje. We aten samen met Jacob en Albertine, een stel dat we al vanuit Ede kennen, die ook dezelfde cursussen gaan volgen. De kinderen hebben nader kennis gemaakt met elkaar, en Michaja speelt nu al met hun oudste, Jonathan, alsof ze nooit anders gedaan heeft. Ze heeft haar draai al aardig gevonden!

De komende week zullen we ons hopelijk helemaal kunnen settelen, zodat we de lege dozen en koffers voorlopig onder het bed kunnen schuiven. Morgen zal ik meer schrijven over wat we op zondag gedaan hebben.

Het is zover: we zijn tot op de bodem gegaan (en weer boven komen drijven). Ons huis is leeg, op een paar dingen na die voor de lange termijn nog opgeslagen worden bij mijn ouders, of om andere reden daar naar toe gaan. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ja, want zo heeft onze slaapkamer er ook wel eens uitgezien:

Het voelt heel goed, dat we er nu niks meer te zoeken hebben! Een grote klus is af, en we hebben nog een paar dagen over om wat bij te komen, voordat de cursussen beginnen volgende week. Een beetje rust kunnen we wel gebruiken. Onze hoofden zaten gewoon zo vol. Over allerlei dingen moesten we een beslissing nemen; we hebben afscheid genomen van veel mensen, spullen en plaatsen. Nu hebben we de gelegenheid om even afstand te nemen van de drukte, en dat voelt heerlijk! Het is maar goed ook dat we nu niet meer zo veel hoeven te doen nu het zo warm is. Af en toe nog wat dingetjes, nog een doosje uitzoeken, de badkamer schoon achterlaten, een oude fiets verkopen.

Hebben jullie zoiets als dit trouwens wel eens gezien? (soms denk ik dat ze ons stiekum al een beetje voorbereiden op Tanzaniaanse gewoontes…) Heel apart als je zo je bank weg ziet rijden!

 

 

 

 

 

 

En het is heerlijk dat Michaja nu zo veel beter in haar vel zit dan een paar dagen geleden. Al die veranderingen lieten wel hun sporen na bij haar. Maar nu hebben we haar al weer een paar dagen van rust en aandacht kunnen geven en dat doet haar goed.  

Vandaag heeft ze buiten in een badje gespeeld. Ik had niet gedacht dat ze erin zou gaan, omdat ze er nooit in wilde als ze bij anderen speelde. Maar ze had er echt grote lol in om ons nat te spetteren als we te dichtbij kwamen. Dus dat ze weer nieuwe dingen aandurft is ook wel weer een goed teken….

Over nieuwe dingen gesproken: Elisa besluit af en toe dat de wereld er leuker uitziet vanuit een buikpositie. Heel apart wanneer je je even omdraait en even later ligt ze ineens op haar buik te koekeloeren! Met haar 4 maanden en een week is ze er eerder mee dan Michaja. Ze vindt het trouwens ook helemaal prachtig wanneer je haar op je schoot laat ‘staan’, of nog beter: springen! Dan heeft ze dikke pret! Het is ook zo’n lekker mensje…